လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ နွစ္က….

(ဇြန္ ၃၀ ) မေန ့က ၁၀ တန္းေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္....။ ဂုဏ္ထူးနဲတယ္လို ့ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ကေျပာတယ္....။ ရန္ကုန္ကလူေတြေျပာတာေတာ့ သခ်ၤာလည္း သိပ္မထြက္ၾကဘူးတဲ့......။ ၁၀ တန္းေျဖထားတဲ့သူေတြေတာ့ ငိုၾက ေပ်ာ္ၾက ဦးေတာ့မွာဘဲ.......။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ နွစ္က ၁၀တန္း ေအာင္စာရင္းကို “ေလးမ”လည္းရင္ခုန္ခဲ့ပါတယ္......။ မနက္ ၆ နာရီမွာ နံေစာ္ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ကိုယ္လို သူလို လူေတြၾကားမွာ
တိုးေ၀ွ့ျပီးၾကည့္ခဲ့ရတယ္.......။ ရင္ခုန္တယ္သာေျပာရတာ.....စိတ္က သိပ္မတက္ၾကြလွဘူး.......တျပည္လံုး ၁ မွ ၁၀ ၀င္တဲ့ စာရင္းက ထြက္သြားတာၾကာျပီကိုး........။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ပါသြားတယ္.......။ ျမတ္သဇင္ေအာင္က ၁ ၊ ေမနွင္းက ၅ ၊ ေသာ္ၾကီးက ၁၀.........။ “ေလးမ”က.......ဘာမွမဟုတ္....။ ေအာင္စာရင္းၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာစာမပါဘူး......။ ၀မ္းမနည္းပါဘူး .......စာစီစာကံုးမွ မေရးတတ္တာ......ဘယ္တုန္းကမွလဲ ဂုဏ္ထူးမရခဲ့ ဖူးပါဘူး.......။ အေမက အမ်ိဳးေတြဆီ ဖုန္းဆက္ျပီးၾကြားေနသံၾကားရေတာ့လဲ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါဘာလား ဆိုျပီး ေပ်ာ္သြားတယ္......။ အေရးၾကီးတာက ဘာလိုင္းေလွ်ာက္မလဲ......ဘာဆက္လုပ္မလဲ......စဥ္းစားရျပီ......။ နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို ့ကေတာ့ အခုေလာက္လဲ ေခတ္မစား......၊ ပိုက္ဆံလည္းမတတ္နိုင္....၊ မိန္းကေလးလည္းျဖစ္ေတာ့......ပယ္ခ်လိုက္တယ္......။ ျပည္တြင္းကေက်ာင္းေတြကိုဘဲ စဥ္းစားထားလိုက္တယ္.......။ ဆရာ၀န္....အင္ဂ်င္နီယာ....လံုး၀
၀ါသနာမပါဘူး.......။ ျဖစ္ခ်င္တာက ေရွ့ေန.......။ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ့ “ေၾကမြ သြားေသာတိမ္တိုက္မ်ားအေၾကာင္း” ဖတ္ျပီး ေရွ့ေနရူး ရူးခဲ့တာ......။ မိဘေတြကလည္း အမွတ္စာရင္းထုတ္ျပီးမွ စဥ္းစားတဲ့......။ အမွတ္စာရင္းထုတ္ျပီးေတာ့ ေမေမက “ သမီးရယ္....ေဆးေက်ာင္းေလးတက္လိုက္ပါ” တဲ့......။ ဘယ္ရမလဲ.....“ေလးမ” ဘဲ.....အစကတည္းက အေဖနဲ ့ စာခ်ဳပ္ခ်ဴပ္ထားတာ.....။ အတတ္နိုင္ဆံုးၾကိဳးစားမယ္ ...... ေဆးေက်ာင္းမတက္ဘူး..... ေဆးေက်ာင္းတက္ခိုင္းမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းမေျဖဘူး.....
လို ့ ေဆြးေႏြးထားျပီးသား......။ ဘာလို ့ဆရာ၀န္ မလုပ္ခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ ၾကားေကာင္းေအာင္ ေျဖရရင္ ရြံလို ့.....အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ေၾကာက္လို ့....။ လူကိုယ္ထဲက ကလီစာေတြ......ေသြးသံရဲရဲေတြကို ေၾကာက္လို ့......ေဆးရံုမွာ တာ၀န္က်ေနတုန္း ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ ဓါးတန္းလန္းၾကီးနဲ ့ လူနာေရာက္လာခဲ့ရင္......ဆိုတဲ့ အေတြးၾကီးက ေတာ္ေတာ္ေျခာက္ျခားေစခဲ့တယ္.......။ ေနာက္တခ်က္က သူမ်ားကို ေဆးထိုးဖို ့....ဓါးနဲ ့ခြဲဖို ့ သတၱိမရိွဘူး....။ ကိုယ္တိုင္သာ ေဆးရံုတက္လိုက္....ဆင္းလိုက္....ခြဲစိတ္ခံလိုက္နဲ ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးခံနိုင္တာ.....သူမ်ားကိုေတာ့ မလုပ္ရဲဘူး.......။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စိတ္ရိွလဲဆိုရင္ ေဆးေက်ာင္းသူ အစ္မ ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ထားတဲ့ “၀က္” အေသေလးကို ျမင္ျပီး “ေလးမ” ဖ်ားတယ္......။ ေျခကားယား...လက္ကားယားေလးနဲ ့ ပက္လက္ေလး မေသမရွင္အေျခအေနေလးနဲ ့ ေသြးေၾကာေတြ အရွာခံေနရတဲ့ ဖားကေလးကို ၾကည့္ျပီး အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ခဲ့တယ္.........။ လူေတြကို ကယ္တင္ဖို ့ အရင္းအနီွးေတြ ဆိုတာသိေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ရင္ဆိုင္နိုင္စြမ္းမရိွလို ့ မိဘေတြရဲ့ ဆႏၵကို ဆန္ ့က်င္ခဲ့ရတယ္.......။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေရွ့ေန လဲမျဖစ္ခဲ့ရပါဘူး....... ေရွ့ေနည့ံလို ့ အမွားအယြင္းတစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ “ငါ့ေၾကာင့္ ” ဆိုတဲ့ အေတြးၾကီးနဲ ့ တသက္လံုးမြန္းၾကပ္ ေနမွာေၾကာက္သြားလို ့ပါ.......။ “ေလးမ” ကေတာ္ေတာ္ အေတြးေခါင္တယ္ေနာ္......။ ဟုတ္ပါတယ္......“ေလးမ” ငယ္ငယ္က “ေၾကာင္” မွာဘာလို ့ နႈတ္ခမ္းေမႊး ပါတာလဲလို ့ ခဏခဏေမးတတ္တယ္တဲ့......( ေမေမ ေျပာတာ) ။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွ စဥ္းစားခ်ိန္မရလိုက္ဘဲ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသူ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္.......။ အခုေတာ့ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္.....ေယာင္ခ်ာခ်ာ အာခီတက္.......။ ေမေမကေတာ့ “နင္ဥာဏ္မ်ားလို ့ ၾကံဖ်ား စုပ္ရတာတဲ့.....” ။ ။
( သိတယ္မဟုတ္လား......ၾကံေတြက အဖ်ားမွာ မခ်ိဳဘူးေလ......)