Monday, August 25, 2008

Blogger နဲ ့ Reader ... internet ရင္ျပင္မွာ

တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြ ေန ့တြင္ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ဦးနွင့္ အင္တာနက္စာမ်က္နွာမ်ားကို ေမႊေနွာက္ ဖတ္ရႈသူ စာဖတ္သူတစ္ဦးတို ့ အင္တာနက္ ရင္ျပင္တြင္ စကားလက္ဆံုက်လ်က္ရိွသည္ …။


Blogger … ဟာ ရီဒါႀကီး.. မေတြ ့တာၾကာၿပီေနာ္.. ေနေကာင္းလား…


Reader … ေကာင္းလို ့ အြန္လိုင္းတက္တာေပါ့ … မေတြ ့တာၾကာဆို မင္းတို ့ကို အျမင္ကတ္လို ့… ဘေလာ့ဂါေတြကို ၾကည့္မရလို ့ .. မင္းတို ့ဆီမလာတာကြ …


ဘာဗ် … က်ဳပ္တို ့က ဘာလုပ္ေနလို ့တုန္း


မာန္တက္ေနလို့ေပါ့ကြ … မင္းတို ့က ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုၿပီး မာန္တက္ေနၾကလို ့… ေပါ့ … Myanmar Blogger Society ဆိုၿပီးေတာ့ ေထာင္ထားတဲ့ ဂိုဏ္းမွာ ပြဲဆူသြားတာ မေတြ ့ဘူးလား… မေတြ ့တာမျဖစ္နိုင္ပါဘူး… မင္းကိုေတာင္ လက္လ်ားလက္လ်ား လာလုပ္တာ ေတြ ့လိုက္ေသးတယ္…။


ဘေလာ့ဂ္ဂါ မို ့လို ့ မာန္တက္စရာ … ဘာအေၾကာင္းမွ မရိွပါဘူးဗ်ာ …။ က်ဳပ္တို ့က စာေရးဆရာေတြလို စာမူခရတဲ့ သူေတြမွ မဟုတ္ဘဲ … ။ က်ဳပ္တို ့မွာ အရည္အခ်င္း ပိုရိွေနပါတယ္လို ့ လည္း မခံယူ၀့့ံပါဘူးဗ်ာ … က်ဳပ္တို ့ေရးသမွ်က ကိုယ္တိုင္ေရး.. ကိုယ့္ဘာသာ အယ္ဒီတာလုပ္… ကိုယ့္ဘာသာ တီးျဖတ္… ဘယ္သူမဆို … ဘယ္အရည္အခ်င္းနဲ ့ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးခ်င္ရာေရးရင္း ဘေလာ့ဂ္ဂါ ျဖစ္ေနၾကတာပဲ … ဘာမ်ား မာန္တက္စရာရိွသလဲ …။ လူႀကိဳက္မ်ား … အမ်ားလက္ခံလို ့ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ႀကီးေတြကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့.. ေနာ…။


ခင္ဗ်ားလည္း ဒီဂိုဏ္းထဲ ၀င္ခ်င္ရင္ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု လုပ္ၿပီး ၀င္ေပါ့ …။ ဒါေလးမ်ား ... စားေနေသးတယ္...။


မင္းတို ့ပဲ ဘေလာ့ဂ္ရိွတိုင္း ဘေလာ့ဂ္ဂါ မဟုတ္ဘူးဆိုကြ … ပို ့စ္ ဘယ္နွစ္ခုရိွရမယ္… ဘာျဖစ္ရမယ္.. ညာျဖစ္ရမယ္… ဘာညာ … ဘာညာ.. ဆိုကြ …။


ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ား လြတ္လပ္ခြင့္ပါဗ်ာ … ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သလို ခံယူလို ့ရပါတယ္… ပို ့စ္ တစ္ပုဒ္ထဲ ေရးၿပီး ဘေလာ့ဂ္ဂါလို ့ ခံယူလို ့လည္း ရတယ္… ဘယ္သူမွ တရားလာစြဲလို ့ မရဘူး…။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ ပို ့စ္ ၂၀၀ ရိွေနတာေတာင္ ဘေလာ့ဂ္ဂါလို ့ မေျပာခ်င္ဘူး… တဲ့ … ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာေရးသူ= ဘေလာ့ဂ္ဂါ ပဲေလ…။


ငါက ဘေလာ့ဂ္ မေရးခ်င္ဘူးကြ … စာဖတ္သူ သီးသန္ ့ပဲ လုပ္ခ်င္တာ…။ အဲဒီ topic မွာ ၾကည့္ရင္ မင္းတို ့က ငါတို ့စာဖတ္သူေတြကို ခြဲျခားခြဲျခား လုပ္ခ်င္တာ ရွင္းေနတာပဲ… မင္းတို့က အင္အားမ်ားတယ္ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ၀င္ေျပာေနလိုက္ၾကတာ… ။


ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္… ေခါင္းစဥ္ၾကည့္ပါလားဗ် …. Myanmar Blogger Society ေလ… ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြမ်ားတာ ဘာဆန္းသလဲ…။ က်ဳပ္သာခင္ဗ်ားေနရာမွာ ဆိုရင္ ( ဘေလာ့ဂ္မေရးခ်င္ဘူးဆိုရင္ ) http://myanmarbloggersociety.ning.com/ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ဖတ္ၿပီး ငါ့ေနရာမဟုတ္ပါဘူးေလ… ငါနဲ ့မဆိုင္ပါဘူး ဆိုၿပီး ၀င္ေတာင္လာမွာ မဟုတ္ဘူး…။


ဒါကေတာ့ ငါတို့က ျမန္မာျပည္သားေတြေလ… ျမန္မာျပည္သားေတြ ဦးစီးၿပီး ျမန္မာျပည္သားေတြ စုေ၀းေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ ့ လာေရာက္ပူးေပါင္းခ်င္တာေပါ့ဗ်…။ ဒါမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဗ်…။ ၿပီးေတာ့ ဖိတ္စာ ေရာက္လို ့လာတာဗ်.. ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဖိတ္စာပို ့ လို ့ေရာက္လာတာ…။ ေရာက္လာၿပီးမွ ငါတို ့ကို ကိုင္တြယ္မေလး ဘာေလးနဲ ့ ... ခင္ဗ်ားတို ့က ဘာလဲဗ် …။


ေအးဗ်ာ… က်ဳပ္လည္း တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို့ကို မရိွေစခ်င္လို ့ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး…။ ခင္ဗ်ားတုိ ့လို အားေပးသူေတြနဲ ့ အတူရိွေနရတာ က်ဴပ္တို ့ကလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္ဗ်ာ…။ Forum မွာ အသံုးအနႈန္းေလး နဲနဲ လြဲသြားတယ္လို ့ ထင္ပါတယ္…။ က်ဳပ္အထင္ကို ေျပာမယ္ဗ်ာ … အထင္ေနာ္… ဒီေနရာကို ဘေလာ့ဂ္ဂါလည္း မဟုတ္.. ရီဒါလည္း မဟုတ္ဘဲ နဲ ့ ဗရုတ္္ဗရက္ လုပ္ခ်င္တဲ့ သူတခ်ိဳ ့ ၀င္လာလို ့ ဒီ topic ကို တင္တယ္လို ့ က်ဳပ္ထင္တယ္ဗ်ာ…။ မေတာ္တေရာ္ပံုေတြ တင္တဲ့ လူေတြ … အစိုးရ ၿငိဳျငင္ေအာင္ လုပ္မယ့္ သူေတြကို ကိုယ္တြယ္ေျဖရွင္းခ်င္တဲ့ သေဘာပါတယ္ လို ့ က်ဳပ္ ယူဆသဗ်ာ …။


ဘေလာ့ဂ္ စေပါ့ ဆိုတာ ျပည္တြင္းမွာ တရား၀င္ တားျမစ္ထားတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ …။ အဲဒါကို ခိုး၀င္ၿပီး ေရးသားေနၾကရတဲ့ ျပည္္တြင္း ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြရဲ့ ဘ၀ဟာ တကယ္ေတာ့ ေမွာင္ခိုသမားေတြရဲ့ ဘ၀နဲ ့တူပါတယ္…။ အဲဒီေတာ့ ဒီေနရာ http://myanmarbloggersociety.ning.com/ ဟာ ေမွာင္ခိုသမားေတြနဲ ့ ေမွာင္မခိုသမားေတြ ( မပိတ္ထားတဲ့ေနရာက ေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ) စုစည္းေနတဲ့ေနရာ ျဖစ္ေနပါတယ္..။ ဒီေတာ့ အစတည္းက အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ...။ ျပည္တြင္းက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ သတိၱေကာင္းေကာင္းနဲ ့ မ တည္ထားတဲ့http://myanmarbloggersociety.ning.com/ နဲ ့ စီစဥ္သူေတြ ေဘးကင္းဖို ့ဆိုတာ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ အမိႈက္ကေန မီးမေလာင္ဖို ့ အမိႈက္ဖြမယ့္သူေတြကို ကာကြယ္ဖို ့ ႀကိဳးစားရင္း နားလည္မႈေတြ လြဲကုန္ၾကတယ္လို ့ ယူဆပါတယ္…။



အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေနရာဆိုရင္ မင္း… ဘာလို ့လာေသးတုန္း..။

ဒါကေတာ့ ( မပံုရိပ္ စကား ငွားသံုးရရင္ ) မိုက္ေဖာ္မိုက္ဖက္ေတြက အဲဒီမွာ စုေနသကိုး…။ အဲေတာ့ ေဘာ္ဒါေတြ စုေနတဲ့ ေနရာ က်ဳပ္လည္း သြားပူးေပါင္းသေပါ့ဗ်ာ…။ ရယ္စရာေျပာရရင္ အေကာင့္လုပ္ရင္းနဲ ့ေတာ့ နာဇီေတြက ဂ်ဴးေတြကို သတ္ဖို ့ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ စုေ၀းေနေစတဲ့ ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေလး ျမင္မိသဗ်ာ… အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ႀကီး ေစာင့္ၾကည့္ခံရေတာ့မယ္လို ့ …။


ဒါေတာ့ မင္းက စီစဥ္သူေတြရဲ့ ေစတနာကို ေစာ္ကားတာပဲ…။


ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ … ရယ္စရာေျပာတာပါ ဆိုေနဗ်ာ…။ က်ဴပ္က အံ့ၾသ ေလးစား ခ်ီးက်ဴးမိတာပါ ….။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို ့လို ရိုးရိုးသားသား လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေရးေနတဲ့ သူေတြ အဖို ့ ဘာမွ စိုးရိမ္ေနစရာမလိုပါဘူး… သို ့ေပမယ့္လဲ … သို ့ေပမယ့္ေပါ့ဗ်ာ… ျပည္တြင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုတာနဲ ့ ေဆြမ်ိဳးေတြက မေရးဖို ့ေျပာၾကတယ္ဗ် …။ ကိုလင္းဦး ေတာင္ ပို ့စ္မွာေရးထားေသးတယ္…။


ဒီလို အခက္အခဲေတြနဲ ့ ဒီလိုေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ လက္ခံနိုင္ပါတယ္…။ ကိုပီေက ျပန္ေျဖထားတာေတြကလည္း သဘာ၀က်ပါတယ္…။



ဟုတ္ပါတယ္… ကိုပီေက ျပန္ေျဖထားသလိုပါပဲ … blog reader ေတြကို ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြက အရမ္းကို တန္ဖိုးထားပါတယ္….။


ေအး.. ဒါနဲ ့ မင္းတို ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြက အထာနဲ ့ ဆိုကြ…။ ကိုပီေက က ဒီလို ေရးထားလို က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္မွာ အထာတစ္ခုက ကိုယ္ပို႔စ္တစ္ခု ေရးထားရင္ သူမ်ားဆီ သြားလည္ပါတယ္။ ၀တ္ေက်တန္းေက် လည္႐ံုသက္သက္ျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ေတာ့လည္း တကယ္ကို စာဖတ္ခ်င္လို႔ သြားလည္ၾကတယ္။ ၀တ္ေက်တန္းေက် သြားလည္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ငါလာလည္တယ္၊ မင္းလည္း ငါ႔ဆီျပန္လာ ဆိုတဲ့ အထာေလး ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂါတခ်ဳိ႕ ဒီအထာနဲ႔ လည္ၾကတယ္။ ”


အင္း… ဟုတ္လဲ … ဟုတ္တယ္… ဟုတ္လဲဟုတ္ဘူး … ။ က်ဳပ္အေနနဲ ့ေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး… က်ဳပ္မွာ ပို ့စ္အသစ္ ရိွရိွ မရိွရိွ က်ဳပ္ စိတ္ကူးတည့္ရာ လည္တာပဲ…။ ဒီိကိစၥနဲ ့ပတ္သက္လို ့ မေလးမ ေတာင္ တစ္ေန ့ကပဲ ကိုပီေက ဘေလာ့ဂ္ကို မသြားရဲဘူးလို ့ ေျပာေနေသးတယ္…။


ဘာလို ့လဲဗ်… ဗ်ဳိ ့ … ေလးမေရ… ထြက္ခဲ့ပါဦး.. ။ ခင္ဗ်ား .. ကိုပီေက ဘေလာ့ဂ္ မလည္ရဲဘူးဆို….။


ေလးမ… ဟုတ္တယ္… ေၾကာက္လို ့…။ ေလးမက လည္မိရင္ ကြန္မန္ ့ ခ်န္တတ္တယ္… ေတာ္ၾကာ ကပီေကႀကီးက “ ေလးမ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထာ လာေပးသြားပါတယ္” လို ့ ဘေလာ့ဂ္ ရပ္ကြက္ႀကီးမွာ ထေအာ္လိုက္ရင္ ရွက္စရာႀကီး…။ ၿပီးေတာ့ ေၾကးအိုးေလးက သတင္းရၿပီး ထမီစြန္ေတာင္ဆြဲ… ( သို ့) ဂ်င္းေဘာင္းဘီ မ ၿပီး..“ ခ်စ္မ.. ခ်စ္မ… ဘာရုတ္တာရဲ… ဘာသေဘာရဲ… သတိၱခ်ိရင္ စီမီနာ လာတက္…စီမီနာေရာက္မွ.. တစ္ေယာက္ခ်င္း ဖိိိိိုက္မယ္” ဆိုလို ့ကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ရပ္၀န္းမွာ ပြက္ပြက္ညံံသြားေတာ့မွာ… အဲဒါေၾကာင့္… ။ ဒါပဲမို ့လား… ျပန္ေတာ့မယ္…. ကၽြန္မ မအားဘူး… ဂိမ္းေဆာ့ေနရာက ထလာရတာ….။


ေလးမက ကေလးလည္းမဟုတ္ဘဲ ေဆာ့ေနျပန္ၿပီ…


အမွန္ေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေျပာသြားတာေနမွာပါ … သူက သူမ်ားအေၾကာင္းလဲ မေျပာတတ္ပါ ဆိုၿပီးေတာ့ စပ္မိစပ္ရာ အိမ္.. သြားသြားလည္ၿပီး အတင္းအုပ္ေနက်ေလ…။ ကိုသႀကၤန္ႀကီးကလည္း အတင္းအုပ္မယ္ဆိုတာနဲ ့ နားရြက္ကို ေထာင္ေနတာပဲ …။ ဒီၾကားထဲ မဲေဆာက္ ႂကြက္ က လက္ဖက္ပန္းကန္ေလးကိုင္ၿပီး အေနာ္ ေၾကာက္တယ္… အေနာ္ေၾကာက္တယ္ ဆိုၿပီး ပါးစပ္ေလး အုပ္ၿပီး ၀င္ဖြေသးတာ…။


အင္း.. မင္းတို ့ ဘေလာ့ဂ္ရပ္၀န္းႀကီးက အဲဒီလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းလို ့ ငါတို ့က ခင္မိေနတာ… စာမေရးခ်င္ေပမယ့္ မင္းတို ့နဲ ့ အတူ ရိွေနခ်င္တာဗ်…။


နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ… က်ဳပ္တို ့ကလည္း ခင္ဗ်ားတို ့ရိွေနတာကို တကယ္ကို လိုလားပါတယ္…။ စိတ္အခန္ ့မသင့္ျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြ ရိွရင္ ေက်ေတာ့.. ေခ်လိုက္ေတာ့ဗ်ာ…။ အေရးမတတ္တဲ့ စကားေလးတခ်ိဳ ့အတြက္ အထအန ေကာက္မေနၾကစို့ရဲ့ …။ ေသြးသားအရင္းႀကီး ျဖစ္တဲ့ မိဘနဲ ့ သားသမီးေတာင္ သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တာေတြ ရိွၾကေသးတာပဲ….။ ဘာမွမေတာ္ၾကတဲ့ လူေတြ ... တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ အျမင္မတူနိုင္တာေလးကို သည္းခံသင့္ရင္ သည္းခံေပးလိုက္ပါ…။ ဘေလာ့ဂ္ဂါ… ရီဒါဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ပညတ္ခ်က္ေတြပါ…။ အားလံုးဟာ သခ်ိဳင္းကို ခ်ီတက္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္နွစ္ပါးနဲ ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြပဲ…။ မေသခင္ ဆံုၾကရတာ… ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ေနာ…။ ။


ရည္ညႊန္းကိုးကား ။ ။ ဘေလာ့ဂါ မဟုတ္သူမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္



မွတ္ခ်က္ ။ ။ ၂၀၀ ေျမာက္ပို ့စ္ပါ..။

17 comments:

Wednesday, August 20, 2008

သို ့ … သူငယ္ခ်င္း ( ၂ )

နင္ မရိွတဲ့ ေနရာမွာ


နင္မသိတဲ့ အလြမ္းေတြနဲ ့


နင့္ကို သိပ္သတိရေနတဲ့


နင္နဲ ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ္စပ္တဲ့


နင္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း


ငါရိွေနတာ


နင္အသိအမွတ္ျပဳခဲ့မယ္ဆို


နင္ပတ္သက္ခဲ့သမွ်ေတြကို


ထိုင္ၾကည့္ရင္း လြမ္းေနရတာ


ငါ


လြမ္းေပ်ာ္ပါၿပီ… ဟာ…။ ။


 


သို ့ … သူငယ္ခ်င္း (၁)

11 comments:

Monday, August 11, 2008

ေရ … ေရ … ေရ ေပးပါ

ေရ … လူ ့ဘ၀မွာ ေန ့စဥ္သံုး … သူမရိွရင္ အဆင္မေျပ … ။ ေရ ကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ လို အပ္ေနၾကသည္ …။ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ေရက ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ျဖည့္ဆည္းေပးေနရသည္္ … ။


ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ေရ ေၾကာင့္ ဆႏၵျပခဲ့ဖူးတယ္ လို ့ ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားတို ့ အံ့ၾသသြားၾကမလား … ။တကယ္ပါ … ကၽြန္ေတာ္ ေရ အတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ဖူးပါတယ္ …။


အထက္အညာေဒသ … ေရရွားတဲ့ ေဒသ .. ခုေခတ္လို တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ေရသန္ ့လို ့စာတမ္းထိုးထားတဲ့ ေရသန့္ဗူးေတြ ေဖာေဖာသီသီ မရိွေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ နယ္က စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေသာက္ေရကို ေက်ာင္းက စီမံေပးၾကတယ္ … ။ ေက်ာင္းသားေတြက အလွည့္က် ေရျဖည့္ရတယ္ …။ တြင္းေရကို ပိုက္နဲ ့ သြယ္ၿပီး ေရစစ္ကန္မွာ တဆင့္ခံၿပီး ေလွာင္ထားေပးတာကို ေက်ာင္းသားေတြက ေရ အိုးနဲ ့ အလွည့္က် သယ္ၾကရတယ္… ။ တစ္ေန ့ … ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ့ ရက္စြဲတစ္ခုမွာ … ေက်ာင္းမွာ ေသာက္ေရ အခက္အခဲ ျဖစ္သြားတယ္…။ ေရတြင္းေၾကာင့္လား .. ေရစစ္ကန္ ေၾကာင့္လား .. ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ …။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသည္ကေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေရ ျပတ္လပ္ သြားသည္မွာ တစ္ပတ္ခန္ ့ ၾကာျမင့္ သြားသည္ …။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ နယ္မွာ အိမ္က ေရဗူး.. နွင့္ ေက်ာင္းတက္ေသာ အေလ့အက်င့္ ကလည္းမရိွ … အနီးအနားရြာမ်ားမွ လာေရာက္ ပညာသင္ယူရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ရိွသျဖင့္ ေရ ျပတ္လပ္ေသာ ျပသနာ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလြန္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရသည္ …။


ေရျပတ္လပ္မႈ တစ္ပတ္ျပည့္တဲ့ ေန ့… ကၽြန္ေတာ္ ေမ့မရတဲ ့ေန ့ … အဲဒီေန ့ ေန့လယ္ခင္း ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ပၪၥမတန္း စာသင္ခန္းထဲကို ေက်ာင္းသားႀကီး ငါးေယာက္ခန္ ့ ၀င္လာပါတယ္ …။


“ အားလံုး … နားေထာင္ေပးပါ”


အရပ္ျမင့္ျမင့္ မ်က္ခံုး ေကာင္းေကာင္း … နဲ ့ ေက်ာင္းသားႀကီးရဲ့ ေအာင္ျမင္ခန့္ညားတဲ့ အသံ၀ါႀကီးနဲ ့ အေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ၿငိမ္က်သြားပါတယ္ …။


“ ညီေလး .. ညီမေလးတို ့ … မင္းတို ့မွာ ေရ … ေသာက္စရာ ပါလား..”


“ မပါပါဘူး” သံၿပိဳင္ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္..။


“ ငါတို ့ေက်ာင္းမွာ ေရျပတ္လပ္ေနတာၾကာၿပီဆိုတာ မင္းတို ့အသိပဲ …”


“ ငါတို ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေရငတ္ေနတာ .. သည္းခံေနလာခဲ့တာ တစ္ပတ္ရိွသြားၿပီ … ငါတို ့ရဲ့ ဆရာဆရာမေတြကလည္း ထိေရာက္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ေပးနိုင္ဘူး…။ ဒီေတာ့ ငါတို ့ ခံစားေနရတာကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို တင္ျပဖို ့လို တယ္…။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း သြားေျပာရင္ အေရးတယူ ေဆာင္ရြက္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး…။ ဒီေတာ့ ငါတို ့ အမ်ားစုရဲ့ ဆႏၵကို အမ်ားစုကိုယ္တိ္ုင္ ေဖာ္ထုတ္ျပသရမယ္…။ မင္းတို ့သိထားရမွာက ငါတို ့ဟာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို ကလန္ကဆန္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး… ငါတို ့ရဲ့ အခက္အခဲကို ရိုးသားစြာ တင္ျပတာျဖစ္တယ္…။ ဒီေတာ့ မင္းတို ့ရဲ့ အမူအယာဟာ ရိုးသား ယဥ္ေက်းဖို ့ လိုတယ္…။ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရံုးခန္းေရွ ့မွာ ငါတို ့ရဲ့ အခက္အခဲကို သြားေတာင္းဆိုၾကမယ္…။ ငါတို ့နဲ ့အတူ လိုက္မယ့္ ညီငယ္ .. ညီမငယ္ေတြက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာကို ေသခ်ာ က်က္မွတ္ခဲ့ပါ …”


သင္ပုန္းေပၚမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေရးေပးေသာစာကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ လိုက္ကူးလိုက္ပါသည္ …။ ထိုေက်ာင္းသားကပဲ ေက်ာင္းသားအားလံုးကူးၿပီးခ်ိန္ ေလာက္မွာ ျပန္ဖ်က္သြားပါသည္ …။


ညေနပိုင္း စာသင္ခ်ိန္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကုန္ခဲလွပါသည္ …။ ဆရာမ၏ သင္ၾကားမႈမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိုင္ျခင္းမရိွ …။ ကူးယူထားေသာစာကို ေမ့မသြားေအာင္ စိတ္ထဲက ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရြတ္ဆိုေနခဲ့သည္ …။


ဒီလိုနဲ ့ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ အတန္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အခန္းေရွ ့တြင္ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္ …။ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရံုးခန္းေရွ မွာ ေနရာ ယူလိုက္ၾကသည္ …။


ဆရာႀကီး၏ အခန္းတံခါး ေစ့ထားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့သည္ …။


အားလံုးေနရာ တက်ျဖစ္သြားခ်ိန္တြင္ …


“စ..”


“ေရ … ေရ … ေရ ေပးပါ


ေရ ၾကည္ျပတ္လို ့ မေနနိုင္


ေခြယိုင္လို ့သာ လဲ ပါေပါ့


ရံုးခန္းထဲက ဆရာႀကီး ( အသံကိုဖိ … အံႀကိတ္ကာ ေအာ္မိသည္ )


ေက်ာင္းသားေတြကို ထြက္ၾကည့္ပါဦး..” ( အသံကုို မိုင္ကုန္တင္ကာ ေအာ္လိုက္ၾကသည္)


ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရံုးခန္းထဲက ထြက္လာမည္ေလာဟု ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္ယမ္းကာ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိေသးသည္ ..။


ေက်ာင္း၀န္ထမ္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ၾကည့္ၿပီး ၾကံရာမရသည့္ မ်က္နွာမ်ားျဖင့္ ရံုးခန္းထဲသို ့ ၀င္သြားၾကသည္ …။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၅ ေခါက္မွ် ေအာ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဒု - ေက်ာင္းအုပ္ထြက္လာကာ ေရ.. အျမန္ဆံုး အဆင္ေျပေစရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အိမ္ျပန္ေစခဲ့သည္ …။


ေနာက္တစ္ေန ့ ေန့လယ္ခင္းတြင္ ေသာက္ေရ အဆင္ေျပစြာ ေသာက္သံုးနုိင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အတန္းပိုင္ဆရာမက ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္ ..။ ေရျပသနာ ေျပလည္သြားေလၿပီ …။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတာင္းဆိုမႈနွင့္ ဆိုင္သည္မဆိုင္သည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုထိမသိခဲ့ပါ …။ သို  ့ေသာ္ .. ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတာင္းဆို ခဲ့ၾကသည္ … ကၽြန္ေတာ္တို ့ရရိွခဲ့ၾကသည္… ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေက်နပ္ခဲ့ၾကသည္ …။


အခု ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ…။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ က အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိသည္ …။ တဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အံံ့ၾသမိျပန္သည္ …။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ႀကိမ္လံုးနဲ ့ ထြက္ရိုက္မွာ … မိဘထံ တိုင္စာပို ့မွာ … ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းထုတ္ခံရမွာ… အဲဒါေတြကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျခင္းမရိွဘဲ အေရးဆိုခဲ့မိတဲ့ အတြက္ အံ့ၾသမိသည္ …။ လက္ရိွမွာ ၉ တန္းေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ့္သားကို ေက်ာင္းစာကိုသာ စိတ္၀င္တစားသင္ယူရန္.. အျခားမည္သည့္ အေရးကိုမွ စိတ္မ၀င္စားရန္ ကၽြန္ေတာ္ တတြတ္တြတ္ ဆံုးမေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား…။ ကၽြန္ေတာ့္သားကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္လွ်င္ နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ဖို ့… ေကာင္မေလးမ်ားနဲ ့ ခ်က္တင္းထိုင္ဖို ့ … ဆရာ..ဆရာမ အလစ္.. မွာ နားကပ္တစ္ဖက္ကို ခိုးတပ္ဖို ့ … ပိတ္ရက္မွာ dancer သင္တန္းတက္ဖို ့ က လြဲလို ့ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေယာင္လို ့မွ စိတ္မ၀င္စားသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေအးစြာ … ရင္ေလးစြာ သက္မခ်ရေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ …။


ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလို သတိၱမ်ိဳး ရိွမေနေတာ့တာ ေသခ်ာပါသည္…။ အဲဒီတုန္းကလို အေျခအေနမ်ိဳး … အခုေနၾကံဳႀကိဳက္လာလွ်င္ … ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆို၀ံ့ပါေတာ့မလား … ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရေသာက္စရာမရိွလွ်င္ ကိုယ့္တံေထြးကိုယ္ မ်ိဳခ်ကာ ႀကိတ္မွိတ္ သည္းခံေနနိုင္မည္လား … တရားသေဘာပါပဲလို ့ သေဘာထားကာ ျဖစ္ပ်က္ .. ရႈမွတ္ေနမိမည္လား… ငယ္ရြယ္ေသာ လူငယ္ေလးမ်ားကို .. ေတာင္းဆိုၾကပါ.. ေတာင္းဆိုၾကပါ … ေဘးကေန အားေပးေနပါတယ္… လို ့ တိုက္တြန္းမိမည္လား… မေသခ်ာပါ …လူဆိုတာ အသက္ႀကီးလာေလ… သတၱိနည္းလာေလ… အတၱႀကီးလာေလ… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တတ္လာေလပဲ… ဟုမွတ္ယူရမည္လား… အသက္ႀကီးလာေလ… ဆင္ျခင္တံုတရား ျပည့္၀လာေလ… ေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္လာေလ … အရာရာကို နားလည္ေပးနိုင္ဖို ့… တရားနဲ ့ေျဖနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္လာေလ လို ့ပဲ… မွတ္ယူလိုက္ရမလား … ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲတတ္ပါ …။ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ …။ ကၽြန္ေတာ္ သိတာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အေတြးေတြနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရငတ္ေနပါသည္…။


ေရ … ေရ … ေရ ေပးပါ … .။ ။

11 comments:

Friday, August 01, 2008

အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ား

ဒီေန၀င္တာ ေနာက္ထပ္ ၾကံဳဦးမယ္


ေနဟာထြက္ ၿပီးရင္ ၀င္မယ္…


လူေတြဟာ ဆံုျပီးရင္ ခြဲၾကရမယ္… ေမြးဖြားလာျပီးရင္ ေသဆံုးၾကရမယ္…


ခ်ိန္တန္လာရင္ နုတ္ဆက္ရမယ္ ဒီအတိုင္းပဲ


တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို ့ ခြဲၾကရမယ္ … တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ နုတ္ဆက္စကားေျပာရလိမ့္မယ္…


ကၽြန္မ ဘ၀ရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္… ကၽြန္မေသဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ “ ကို” အပါအ၀င္ ကၽြန္မ ခ်စ္တဲ့ သူအားလံုးကို ကၽြန္မနုတ္ဆက္ခဲ့ရမယ္… ထားခဲ့ရမယ္ဆိုတာကို ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္ခံထားနုိင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ထင္သေလာက္ သတိၱမရိွေတာ့ဘူး…။


သယ္ေဆာင္ရာ ေျခလွမ္းတို ့ ေနာက္ကြယ္


ထင္က်န္ေနတဲ့ တို ့ရဲ့ စိတ္ေတြ ေၾကကြဲ..


ကၽြန္မရဲ့ ရုပ္ခႏၶာႀကီးက တက်ိက်ိတြန္းသြားတဲ့ ကုတင္ေလးေပၚမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးလိုက္ပါသြားေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ့ စိတ္ေတြက မိသားစုဆီမွာ… ကို ့ ဆီမွာ… “ဒီအခ်ိန္လြန္သြားရင္ ျပန္ေတြ ့ရပါဦးမလား..” “ ထားခဲ့ရၿပီလား.” “ သြားရေတာ့မွာလား”…လို ့ ေၾကကြဲစြာေတြးေနမိတယ္… ။


အေမွာင္၀င္လာတဲ့ လမ္းထဲ


ကၽြန္မ ေသြးမေၾကာင္ပါဘူး… ကၽြန္မ မေၾကာက္တတ္ပါဘူး.. … ဒါေပမယ့္ ေမွာင္လိုက္တာ “ ကို” ရယ္ … ကၽြန္မကို သူတို ့ ေခၚသြားတဲ့ လမ္းေလးက ေမွာင္လိုက္တာ….။ ၿပီးေတာ့.. ေအးလိုက္တာ.. …။ ကၽြန္မ မရင္းနွီးတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္မ မနွစ္သက္တဲ့ ၀တ္စံုႀကီးနဲ ့ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကသိကေအာက္ ျဖစ္လိုက္မလဲ … “ကို ” ေတြးၾကည့္ေလ …။


ယံုၾကည္ေနတဲ့ အသိတို ့ ေ၀၀ါးဆဲ


ကၽြန္မ ဒီ အခန္းထဲက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျပန္ထြက္လာနိုင္မယ္… ကၽြန္မ ဘာမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး… အခ်ိန္တစ္ခု လြန္ေျမာက္ၿပီးသြားရင္ “ကို”့ ကို ျပန္ေတြ ့ရမယ္… ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ခိုင္မာသထက္ခိုင္မာေအာင္ ကၽြန္မ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ“ မေတာ္တဆမ်ား”… ဆိုတဲ့ သံသယေတြက ကၽြန္မရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ယိုင္နဲ ့ ေစခဲ့တယ္…။


ၾကံဳတာကို ဆံုလိုက္ဖို ့ အသင့္ျပင္လို ့ထားလဲ


၀င္လာပါ ေခၚလိုက္ဖို ့ ခက္တယ္..


အရာရာ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးခင္ အခ်ိန္ေလး


တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္မ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး … ကို ့ကို ခြဲသြားဖို ့ ..မိသားစုကို ခြဲသြားဖို ့… အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး…။ ေသျခင္းတရားကို ၀င္လာပါလို ့ ျပံဳးျပံဳးေလး ေခၚလိုက္ဖို ့ အဆင့္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး…။ ခဏေနပါဦး… ေသျခင္းတရားရယ္… ကၽြန္မကို ရွင္သန္ခြင့့္ေပးပါဦး…။


မ်က္၀န္းေတြ နုတ္ဆက္လိုက္ဖို ့ အားယူေနဆဲ



ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြ မမွိတ္ခ်င္ေသးဘူး…။ ကၽြန္မ ေနပါရေစဦး..။ မမွိတ္ဘူး.. မပိတ္ဘူး… ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြ ပိတ္မသြားေအာင္ ကၽြန္မ အားတင္းထားမယ္….။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မ အနိုင္ရခဲ့ပါတယ္…။ ကၽြန္မ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရခဲ့တယ္…။ ကၽြန္မ ရွင္သန္နိုင္ခဲ့တယ္…။ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ သူေတြ ဆီကို ကၽြန္မ ျပန္လာနိုင္ခဲ့တယ္…။ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္နိုင္ခဲ့ပါတယ္…။


ဒါေပမယ့္ေလ…


ဒီေန၀င္တာ ေနာက္ထပ္ ၾကံဳဦးမယ္…


ဒီေန၀င္တာ ေနာက္ထပ္ ၾကံဳဦးမယ္… ။ ။





မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒီေန ့ ကိုငွက္သီခ်င္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ား နားေထာင္ရင္း မေရးျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ heart touching songs အတြက္ ပို ့စ္တစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္သြားပါတယ္…။ ကိုငွက္က တစ္ေန ့တာ အတြက္ ခ်စ္သူနွစ္ဦး လမ္းခြဲခ်ိန္ကို ရည္ရြယ္ထားပံုရပါတယ္..။ ေလးမကေတာ့ ၂၀၀၄ ခုနွစ္က ခြဲစိတ္ခန္း ၀င္တုန္းက ခံစားခ်က္ကေလးကို အေျခခံထားျပီး ေရးထားပါတယ္… သူ ခရီးထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ ခြဲစိတ္မႈ ၾကံဳရတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အရမ္းပဲ ၀မ္းနည္း စိုးရိမ္ခဲ့ရတဲ့ ေသာက ေလးကို အေျခခံထားပါတယ္..။အဲဒီ အေၾကာင္း အရင္ က I’m still ALIVE ဆိုၿပီး မေတာက္တေခါက္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္…။

17 comments:

လွလွပပေလး

လွလွပပေလး

အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကတယ္...

လွလွပပေလး

တန္ဖိုးထားၾကတယ္...

လွလွပပေလး

နင္းေျခလိုက္ၾကတယ္ ...

လွလွပပေလး

ခုတံုးလုပ္ၾကတယ္...

လွလွပပေလး

အစားထိုးလိုက္ၾကတယ္ ...

လွလွပပေလး

အဆံုးသတ္လိုက္ၾကတယ္...

လွလွပပေလး

စာလံုးေပါင္းၾကတဲ့

သူ ့ကို

"အ" ... ခေခြး ရပင့္

စလံုးသတ္ ... ကို  ... ။

14 comments: