ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္နွာ ( ၁၃ ) ။ ။ အစားအေသာက္ …
မုန့္တီသည္ရဲ့ မုန္ ့တီသုတ္
သူမ နာမည္ကို ေလးမ မသိပါ …။ သူ ့ကို မုန့္တီသည္ လို ့ပဲ ေခၚၾကပါသည္ …။ သူ …. မုန္ ့တီကို ဘယ္လိုေရာင္းသလဲ ေလးမ မမွတ္မိေတာ့ပါ ( ေဟာဒီက မုန့္တီလို ့ပဲ ေရာင္းသလား… မုန့္တီ ရမယ္လို ့ ေအာ္သလား… ဘာမွမေအာ္တာလား… မမွတ္မိေတာ့ ) …။ မနက္ ၅ နာရီခြဲ ၆ နာရီေလာက္ဆိုရင္ သနပ္ခါး အေဖြးသားလိမ္းၿပီး အေဆာင္ေရွ ့မွာ သူေရာက္ေနတတ္ၿပီး အေဆာင္သူေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတတ္ပါတယ္… ။
“ မုန္ ့တီသည္ … မုန့္တီ စပ္စပ္ေလးတစ္ပြဲ ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ငရုတ္သီး လံုး၀ မထည့္နဲ ့…”
“ မုန့္တီသည္ … ခင္ဗ်ား မုန္ ့တီႀကီးက ဘာလိုေနမွန္းမသိဘူး… စားမေကာင္းဘူးဗ်ာ… ျပင္ေပး…”
“ ဟုတ္လား… လာခဲ့ … အခ်ိဳမုန္ ့ တစ္ေပါက္ နွစ္ေပါက္ … ေပါက္လိုက္မယ္…”
အဟုတ္ပဲ … ပုလင္းထဲက အခ်ိဳမႈန္ ့ အေတာင့္လိုက္ႀကီးေတြ က်လာၿပီးရင္ မုန္ ့တီက ေကာင္းသြားျပန္ေရာ…။
လူရွင္းတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့….
“ ဒီမွာ မုန္ ့တီသည္ … ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းသူေတြဟာ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြ… ကၽြန္ေတာ္တို ့ က်န္းမာေရးဟာ မုန္ ့တီသည္ အေပၚ အမ်ားႀကီး မူတည္ေနတယ္…”
“အဲဒီေတာ့ …”
“ ခင္ဗ်ား မုန္ ့တီထဲ အခ်ိဳ မႈန္ ့ မထည့္နဲ ့ ဗ်ာ…”
“ ဘာျဖစ္လို ့တုန္း ကုိယ့္လူ ရဲ့…”
“ အခ်ိဳမႈန္ ့က ကင္ဆာျဖစ္ေစတယ္ဗ်… ကင္ဆာဆိုတာ ျမန္ျမန္ ေသတဲ့ ေရာဂါ ဆိုးဗ်”
“ အခ်ိဳမႈန္ ့ မသံုးရင္ ဘာသံုးရမတုန္း…”
“ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္မွ ဟင္းမခ်က္တတ္ဘဲ… ဘယ္သိမတုန္း”
သို ့ေပမယ့္လဲ…. ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိေတာ့ အခ်ိဳမႈန္ ့ နဲ ့ နယ္ထားတဲ့ မုန္ ့တီသုတ္ကို တစ္ရိႈက္မက္မက္ ၀ါးမ်ိဳခဲ့ပါတယ္ …။
“ မုန္ ့တီသည္… အေႂကြးမွတ္ထားလိုက္ေနာ္… ေနာက္မွေပးမယ္… ။ ခင္ဗ်ား … အတင္းေတာ့ မအုပ္နဲ ့ေနာ္…”
“ အမယ္ေလး… ကိုယ့္လူရယ္… က်ဳပ္က အတင္းမအုပ္တတ္ပါဘူး… ဟိုေကာင္မေလးဆို… က်ဳပ္ကို မုန့္တီေႂကြး ေပးရမွာ ၃၀၀၀ ေတာင္ရိွၿပီ… က်ဳပ္က မေျပာပါဘူး… ။”
စာေမးပြဲ နီးတဲ့အခါ…..
“ မုန္ ့တီသည္ .. ကၽြန္ေတာ္တို ့ စာေမးပြဲတြင္း စားဖို ့ ဟင္းေၾကာ္ လုပ္ေပးဦး… အစပ္ေလွ်ာ့ေနာ္…”
“ ေအး.. နက္ျဖန္ညေနလာပို ့ လွည့္မယ္…”
“ ခင္ဗ်ားသား… ေနေအာင္ကို ပို ့ခိုင္းလိုက္ေလ…”
“အဟဲ… အဟုတ္ေျပာတာဗ်… မုန့္တီသည္… ခင္ဗ်ားသားက ေခ်ာတယ္… ခင္ဗ်ားကို ေယာကၡမေတာ္မယ္ဗ်ာ …”
အဲသလို စခဲ့ရတဲ့ မုန္ ့တီသည္ သားေလးေတာင္ မိန္းမ ခိုးေျပးသြားရွာၿပီတဲ့…။ ေရႊမိေရ… နင့္ကို မေစာင့္နိုင္ဘူးတဲ့…။
မက္မန္း၀ိုင္
“ ေဟ့.. မိ နဲ ့ ေလးမ .. ေမၿမိဳ ့တက္တဲ့ ေကာင္ေတြဆီက ၀ိုင္တစ္ပုလင္း ဓါးျမတိုက္လာတယ္… ။ ေသာက္မလား…။”
“ ေသာက္ေတာ့ မေသာက္ဖူးဘူး… ဒါေပမယ့္ ေသာက္ၾကည့္မယ္..”
“ အမယ္ေလး .. မိဘေတြ သိရင္ေတာ့ ရင္က်ိဳးမယ္… ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို ့ ေက်ာင္းတက္ဖို ့ လႊတ္လိုက္တာ…”
“ ဒါလည္း သင္ယူရမယ့္ ပညာပဲေလ… ပညာစံုေအာင္သင္မွ ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္တာေပါ့ …”
“ ေရာ့.. ဒီမွာ အာလူးေၾကာ္… ဒီမွာ ခြက္… စမယ္…”
“ ေနဦး… အေလာင္းအစားနဲ ့ ေသာက္မယ္… ဒီမွာ အေႂကြေစ့… ေခါင္းပန္းလွန္မယ္… တစ္ႀကိမ္မွန္ရင္ တစ္ခြက္ေသာက္…”
တစ္ခြက္
နွစ္ခြက္
သံုးခြက္
“အရက္မူးတယ္ဆိုတာ ဘယ္လို ဟာမ်ိဳးလဲ မသိဘူးေနာ္…။ အိပ္ခ်င္လာတာလား…။ မိ… ငါ … အိပ္ခ်င္လာၿပီ…။ ငါ.. မူးၿပီထင္တယ္ေနာ္…။ ငါ… အိပ္ေတာ့မယ္… မေသာက္နိူင္ေတာ့ဘူး…။”
“နင္ကလည္း အဲဒါမူးတာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး…။ ေနပါဦး…။”
“မရဘူး… အိပ္မယ္.. အရက္မူးရင္ ကၽြဲခိုးေပၚတယ္ တဲ့…။ မူးရင္ စကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္ဆို …။ မ်ိဳထားတဲ့ စကားေတြ ထြက္ကုန္လိမ့္မယ္…။ ေတာ္ၿပီ.. အိပ္မယ္…။”
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ၀ိုင္ကို ေသာက္ဖူးတယ္ရိွေအာင္ ေသာက္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္…။ အခုေတာ့ နုပ်ိဳတယ္… ေသြးလွည့္ပတ္မႈေကာင္းတယ္ ဆိုလို ့ တခါတရံ ေသာက္ပါတယ္…။ အဲဒီတုန္းကလိုပဲ မမူးခင္ ျမန္ျမန္ရပ္ၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္…။ သူ ့ကို ရစ္မိမွာ စိုးလို့ပါ… ။
ယမ္ယမ္ပုစြန္ခ်ဥ္စပ္ ၾကက္ဥေရာ
“ ဟူး. ဗိုက္ဆာလိုက္တာ…”
“ ရသာမွန္ ယမ္ယမ္…”
“ ျပဳတ္လိုက္ေလ … ၾကာသလားလို ့… ၾကက္ဥ တစ္လံုးက်န္ေသးတယ္… ထည့္ျပဳတ္လိုက္…”
“… ေဒါက္.. ေဒါက္..”
“ ေ၀…”
“ ဟဲ့.. အေဆာင္မွဴး အခန္းေတြ လိုက္စစ္ေနတယ္… ေအာက္ထပ္မွာ ေတြ ့ခဲ့တယ္…”
“ေအး… ေအး.. မိ… နင့္ ေခါက္ဆြဲ လက္စေဖ်ာက္… ”
“ ဟဲ့.. နင့္ကက္ဆက္ကို ပိတ္ေလ…”
….
“ေဒါက္… ေဒါက္… ၇၉ တံခါးဖြင့္…”
“ ဟုတ္ကဲ့ မမ..”
“ေအး.. ဘာလုပ္ေနၾကတုန္း..”
“ ပံုဆြဲေနတာ … မမ..။ project ရိွလို ့…”
“ေအး… မိုးခ်ဳပ္ထိမဆြဲၾကနဲ ့… အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး အတန္းမတက္နိုင္ဘဲေနမယ္…”
“ ဟုတ္… ေစာေစာ အိပ္မွာ..မမ…”
“ နင္တို ့ အခန္းထဲက ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နံ ့ ရသလိုပဲ…”
( အေဆာင္မွဴးကလည္း အနံ့ခံေတာ္လိုက္တာ)
“မမ စိတ္ထင္လို ့ပါ… မရိွပါဘူး…”
“ ငါ… အခန္းထဲ ရွာ ဦးမွပဲ”
“ ဟုတ္… ရွာပါမမ.. အားနာလိုက္တာ… စာရြက္ေတြပြေနလို ့…”
ဟိုရွာ ဒီရွာ ဟိုၾကည့္.. ဒီၾကည့္… ဘာမွမရိွပါ..။
“ေအး.. ေအး.. အခန္းထဲမွာ မီးမသံုးနဲ ့ေနာ္… ေရေႏြးလိုရင္ စားဖိုေဆာင္မွာ ညေနကတည္းက ဓါတ္ဘူးနဲ ့ သယ္ထား.. ၾကားလား…။ ဘယ္အခန္းက ျပဳတ္ေနလဲ မသိဘူး…။ အနံ ့ရတယ္… တစ္ခန္းခန္းေတာ့ မိမွာပဲ… သြားဦးမယ္ ”
“ဟုတ္.. မမ”
“ေလးမ… တံခါးဂ်က္ ေသခ်ာထိုးၿပီးၿပီလား…”
“ေအး..ၿပီးပါၿပီ.. ျမန္ျမန္ ထုတ္ပါ.. စားခ်င္လွၿပီ…”
ေရႊမိက ကုတင္ေအာက္က ... စကၠဴဗူးထဲက .... ထမင္းေပါင္းအိုးအလြတ္ထဲက .... ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပန္းကန္ေလးကို ထုတ္လိုက္ပါတယ္…။
၃ မိနစ္ပဲ.. ေစာင့္…
တစ္ေယာက္တစ္ဇြန္း ျမန္ျမန္ေလး ၿဖိဳလိုက္တာ ၃ မိနစ္အတြင္းၿပိဳသြားပါတယ္….။
ခိုးစားရတဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္.. လုစားရတဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္… ငတ္ေနတုန္း စားရတဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္မို ့… အရသာရိွလွသည္…။
ေလးမသည္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ဘဲဥေတြ… ငါးဖယ္ေတြနဲ့ နယ္ထားတဲ့ နန္းႀကီးသုတ္ကို စားရင္း ေဂၚဖီနဲ ့ ပဲမႈန္ ့ပဲပါတဲ့ အျဖဴေရာင္ မုန္ ့တီ သုတ္ကို သတိရေနတတ္သလို …
၀ိုင္ဖန္္ခြက္လွလွေလးထဲက အနီေရာင္ အရည္ေတြဟာ ပလတ္စတစ္ခြက္အေဟာင္းေလးထဲက အနီေရာင္ အရည္ေတြနဲ ့ အာနိသင္ခ်င္း တူမတူ ေတြးေတာေနတတ္ၿပီး ….
လုစားမယ့္သူမရိွတဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ပန္းကန္ႀကီးေရွ ့ခ်ၿပီး ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတတ္ပါသည္ …။ ။
11 comments:
အလြမ္းဓာတ္ခံ ရွိပါတယ္ဆို ပိုဆိုးသြားျပီး ေက်ာင္းကအေၾကာင္းေတြ ေရးရလြန္းလို ့လည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ေပၚလွျပီး မ်က္မွန္ကလည္း သူ ့မေကာင္းေၾကာင္းေတြဘေလာ့ဆိုတာၾကီးေပၚမွာေရးေနမွန္းသိလုိ ့ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္စိတ္တိုေနမလဲမသိ :)
ဖတ္ရတာ လြမ္းစရာႀကီးဗ်ာ. ေကာ္ဖီမစ္၊ ယမ္ယမ္၊ ေနျခည္ (မန္းေလးက ထုတ္တဲ့ သနပ္ဖက္ ေဆးလိပ္.. အစီခံ ေရာက္သည္အထိ ဟိုထိုး၊ ဒီထိုးနဲ႔ စီနီယာေတြ မေတြ႔ေအာင္ ဖြက္ၿပီး အတန္းျဖဳတ္တဲ့ အခ်ိန္Toilet ေတြဘက္ သြားၿပီး အနံ႔ေပါင္းစံု ရႈရင္း ၃၊ ၄ ေယာက္ မွ်ၿပီး ခိုးေသာက္ ခဲ့ၾကတာ၊ အခု သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္လိုက္ၿပီးေပမယ့္ ဒီပို႔စ္ ဖတ္ၿပီး ျပန္သတိရသြားတယ္). ယမ္ယမ္ကေတာ့ ညဘက္ မီးပိတ္ခ်ိန္လို႔ ေအာ္သံၾကားၿပီးတာနဲ႔ ကုိယ္ေဘးနားက ေဘာ္ဒါနဲ႔ "ေဂါက္" လို႔ေခၚတဲ့ ေရကို ေရွာ့ရိုက္ၿပီး အျမန္ဆူေအာင္ လုပ္တဲ့ လ်ပ္စစ္ပစၥည္း (သူကလည္း အလံုၿခံဳဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဖြက္ထားရတယ္) နဲ႔ေရေႏြးတည္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ယမ္ယမ္ ေရခ်ိဳးတဲ့ ပလတ္စတစ္ ခြက္ထဲကိုထည့္ၿပီး ကုတင္ၾကားထဲ ပူတာ၊ ေအးတာ၊ က်က္တာ၊ မက်က္တာေတြ မသိပဲ အျမန္မ်ိဳခ်. တယ္အရသာ ရွိခဲ့တယ္ဗ်ာ...
(အခုေတာ့လည္း ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြ ျပဳတ္ျပဳတ္ၿပီး မစားျဖစ္လို႔ ေအးခဲ၊ သြန္ပစ္လိုက္ရတဲ့ အႀကိမ္ေတြ မနည္းေတာ့ဘူးဗ်.. :P )
အေပၚကအကိုၾကီးေျပာသြားတဲ့အတိုင္းပဲ သူေျပာသြားတာေတြကို သြားသတိရတယ္ :)
အဲ...အစ္မက ၀ိုင္ေသာက္ျပီး မမူးခင္ အျမန္အိပ္လိုက္ေတာ့ မူးတဲ့အရသာကို မသိေတာ့ဘူးေပါ့ :P
အေပၚက ေနာင္ေတာ္ႀကီးနဲ႔
ညီေလးဘိုတင့္ :P ေျပာသြားသလိုပဲဗ်
အေနာ္တို႔က ဘ၀တူေတြကိုးခင္ဗ် :D
ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိ၀ူးးးး
လြမ္းသြားတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္အစ္မေလးမေရ
လြမ္းလို႔ ျပန္ျဖစ္ခ်င္လားဆိုရင္ေတာ႔ အဟဲ ေၾကာက္...ေၾကာက္
လြမ္းစရာပဲ မေလးမရယ္။ မေလးမအစား လြမ္းေတာင္ လာျပီ။
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပန္းကန္ႀကီးေရွ႔ခ်ျပီး ငူငူႀကီးထိုင္ေနတတ္တယ္ အဲဒါေလးဖတ္ျပီး တမ်ိဳးပဲ ခံစားလိုက္ရတယ္ တခါတေလလဲ ဘဝမွာ ဘာမွမဆံုးရံႈးရေသးသလိုနဲ႔ အမွတ္တမဲ႔ေပ်ာက္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီး ေပ်ာက္မွန္းသတိမထားခင္တုန္းကေတာ႔ ေနသာသလို အဲဒီအေရးမပါတာေလးေတြ ေပ်ာက္မွန္းသိသြားေတာ႔ ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဟာတာတာႀကီး အင္မတန္စိတ္ဓာတ္ထက္သန္ျပင္းရွျပီး အင္မတန္စိိတ္ေပ်ာ႔စိတ္လြယ္ေသာ စာေရးသူလို႔ အရင္က မမကိုမြန္ေဝဖန္ခဲ႔တာ အခုဒီစာဖတ္ျပီး အဲဒါကို တခါထပ္ေျပာမယ္
ရွာလို႕ေတြ႕ၿပီ။ link to the past ဘာမတူသလဲ ဆိုတာ။ ခု သိၿပီ။
ေနာက္ထပ္ link ေတြ ခ်ိတ္ပါဦးဟာ။ ဖတ္ရတာ မဝဘူး။
အေပၚမွာ “ မြန္ ” ေရးသြားသလိုပဲ နာ့စိတ္ထဲမွာလည္း ....ေယာင္းမရယ္ ။
ေက်းဇူး
မမတုိ႕ေက်ာင္းတတ္တုန္းကေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္။ လုစားရတဲ့အစားအေသာက္ေတြကုိေတာ့ လြမ္းသားပဲ။ အတန္းထဲမွာပဲ မုန္႕စုစားတာ နည္းနည္းေလးဆုိေတာ့ လုစားၾကရတာ..
လြမ္းသြားျပီ......
လြမ္းစရာႀကီးေနာ္။
ေက်ာင္းတုန္းက အခ်ိန္ေတြကို ျပန္တမ္းတတိုင္း စာက်က္ခ်ိန္ကို ခဏအတိတ္ေမ႔ထားတယ္။ စာေတြေတာ႔ ျပန္လုပ္ရတာ ပ်င္းလယ္။
စိုးမိုးတို ့လည္းအခုထိလုစားၾကတုံးဘဲ.. :P
ေလးမေရးထားတာ ဖတ္ျပီး အရင္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူသြား အတူစားခဲ့တာ ေတြ သတိရမိတယ္.. အေဆာင္မေနဖူးေတာ့ အေဆာင္ေက်ာင္းသူဘ၀ကုိ မရဖူးလိုက္ဘူး.. အမက အေဆာင္မွာ ေနရင္း ေက်ာင္းတက္ခ်င္တာ.. ေက်ာင္းကုိလြမ္းသြားျပီ ညီမေလးေရ..
ေအာ္.. ၀ုိင္ေသာက္တဲ့ေနရာေလးဖတ္ျပီး အမနဲ႔ တူတယ္ဆုိလုိ႔ သတိရမိေသးတယ္.. အဟဲ.. အမကေတာ့ အရမ္းရစ္တာ.. :P
Post a Comment