Friday, October 10, 2008

စလံုးေရစ … စြပ္ျပဳတ္

စလံုးက စာကေလးက


စြပ္ျပဳတ္ေသာက္ခ်င္တယ္လို ့


စီေဘာက္စ္မွာ ခဏခဏပူဆာလို ့


စိတ္အာဟာရ ျဖစ္စရာ


စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္ကို


စာကေလးနဲ ့တကြ


စိတ္၀င္စားတဲ့သူေသာက္သံုးဖို ့


စိတ္ပါလက္ပါ ကူးေပးလိုက္တယ္


စိတ္ခ်လက္ခ် သံုးေဆာင္ပါ


အဆိပ္မပါ


ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္ထားတာ…။


နွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ 


အတန္းထဲက


အမွတ္မထင္ေလ့က်င့္ခန္းကေလးသည္


တစ္သက္တာမေမ့နိုင္စရာ


သင္ခန္းစာတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။


ရက္သတၱပတ္တစ္ခုလံုး သခ်ၤာသစ္သင္ခန္းစာတစ္ခုကို အတန္းသားမ်ား အႀကိတ္အနယ္ ႀကိဳးပမ္းတြက္ခ်က္ခဲ့ၾကရသည္။ သင္ခန္းစာက ခက္ေတာ့ ကေလးေတြ စိတ္ပင္ပန္းကာ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦးလည္း ခါတိုင္းလို သည္းမခံနိုင္ဘဲ အလြယ္တကူ စိတ္တိုေနၾကသည္ ။သို ့နွင့္ အေျခအေနေတြ ဒီထက္ ဆိုးရြားမသြားခင္ ထိန္းသိမ္းရန္ အစီအစဥ္တစ္ခု ကၽြန္မ ျပဳလုပ္သည္ ။


ကၽြန္မ အစီအစဥ္က အတန္းသား တစ္ဥၤီးခ်င္းအား မိမိ အတန္းေဖာ္မ်ား၏ အမည္ကို တစ္ခုနွင့္တစ္ခု နည္းနည္းစီခ်ဲ၍ တန္းစီလ်က္ ဗလာစာရြက္တြင္ ေရးခ်ေစသည္။ ထို ့ေနာက္ အမည္တစ္ခုစီ၏ အနီးတြင္ ခ်န္ထားသည့္ ကြက္လပ္အသီးသီး တြင္ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းနွင့္ပတ္သက္၍ မိမိျမင္သည့္ အေကာင္းဆံုးအခ်က္တစ္ခုစီကို စဥ္းစားေရးသားၾကေစသည္ ။ ထိုေန ့က က်န္ရိွသည့္ စာသင္ခ်ိန္ကေလးမွာ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားေရးသားၾကရင္းပင္ ကုန္ဆုံးသြားသည္။ အတန္းၿပီးသည့္အခါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုး သူတို ့ စာရြက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီ ကၽြန္မဆီ အပ္ၿပီးျပန္ၾကသည္ ။


အဲသည္ စေနေန ့မွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တစ္ဦးစီ၏ အမည္ကို စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္စီ ထိပ္တြင္ကၽြန္မေရးထိုးၿပီးေနာက္ တစ္ဦးစီနွင့္ ပတ္သက္သည့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းအသီးသီးတို ့၏ မွတ္ခ်က္မ်ားကို စီတန္းေရးခ်သည္။တခ်ိဳ ့ အတြက္ တစ္ရြက္ေရးရသည္။ တခ်ိဳ ့အတြက္ ၂ ရြက္ ။


တနလာၤေန ့ေရာက္ေသာအခါ အဲသည္ စာရြက္မ်ားကို သက္ဆိုင္သူ အသီးသီးသို ့ ကၽြန္မ ျဖန္ ့ေ၀ ေပးလိုက္သည္။သည္စာရြက္ေတြ ဖတ္ကာ မၾကာမီ တစ္တန္းလံုးျပံဳးလာၾကသည္ကို ေတြ ့ရသည္ ။


“ ဟယ္ … တကယ္လား…၊ ငါက သူမ်ားေတြ ဒီကိစၥ သတိထားမိမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး…”


“ ငါ့ကို သူမ်ားေတြ ဒီေလာက္ သေဘာက်လိမ့္မယ္လို ့လံုး၀ ထင္မထားဘူး”  စသည့္တီးတိုးမွတ္ခ်က္ခ်သံမ်ား ကၽြန္မၾကားရသည္။


သို ့ေသာ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သည္စာရြက္မ်ားနွင့္ပတ္သက္၍ မည္သူ ့ထံကမွ် စကားတစ္ခြန္း တစ္ပါဒ မၾကားရေတာ့ပါ။ စာသင္ခ်ိန္အၿပီးမွာ သူတို ့ အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကတာ၊ အိမ္မွာ မိဘေတြကို ေျပာၾကတာရိွမလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။


အဲသည္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈေတြ ရိွမရိွက အေရးမႀကီးပါ ။ အေရးႀကီးသည္က သည္စာရြက္ေတြ ေပးလိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း သူတို ့တစ္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အတန္းသူအတန္းသားေတြ အားလံုး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ျဖစ္လာၿပီး တစ္ဦးကိုတစ္ဦးလည္း ယခင္ကနည္းတူ ခင္ခင္မင္မင္ ျပန္လည္ဆက္ဆံလာၾကပါသည္။


သည္လိုနွင့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း မာ့ခ္တို ့ အုပ္စု ကၽြန္မလက္ကထြက္ကာ အတန္းသစ္အဆင့္ဆင့္ေတြ တက္သြားၾကပါသည္ ။


ၾကားမွာ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာခဲ့သည္။တစ္ေန ့ ကၽြန္မ အပန္းေျဖ ခရီးက ျပန္လာေတာ့ မိဘမ်ားက ကၽြန္မကို ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳပါသည္ ။


………………….


အေဖက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္ ့ကာ စကားစသည္။


……………….


“ မာ့ခ္ ဗီယက္နမ္မွာ က်သြားတယ္…၊ နက္ျဖန္ သၿဂိဳဟ္မွာ ၊ သူတို ့မိသားစုက သမီးကို အသုဘ လိုက္ပို ့ေစခ်င္ၾကတယ္”


………………..


……………….


အားလံုးေနာက္တြင္မွ ကၽြန္မ မာ့ခ္ ရုပ္ကလာပ္ကို ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေပးသည္။ ေခါင္းတလားအနီး ကၽြန္မရပ္ေနဆဲ ေစာေစာက ေခါင္းတလား ထမ္းရာတြင္ ပါ၀င္သည့္ စစ္သားေလးတစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာကာ “ မာ့ခ္ရဲ့ သခ်ၤာဆရာမ လားခင္ဗ်ာ” ဟုေမးသည္။ ကၽြန္မက ေခါင္းညိတ္ျပကာ ေခါင္းတလားကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနမိသည္။ “ ဆရာမ အေၾကာင္းသူအၿမဲေျပာတယ္ ” သူက ဆက္ေျပာတယ္။…..


……………..


“ဆရာမကို ျပစရာ တစ္ခုရိွတယ္” မာ့ခ္၏အေဖက ဆိုကာ သူ ့ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္သည္။


“မာ့ခ္ကြယ္လြန္တဲ့ အခ်ိန္သူ ့ကိုယ္ေပၚမွာ ေဟာဒီဟာေလး ေတြ ့ရတယ္လို ့ ဆိုတယ္၊ ဆရာမ မွတ္မိလိမ့္မယ္လို ့ ထင္ပါတယ္”


သူက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ကာ ႏြမ္းေၾကစုတ္ျပတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဗာလာစာရြက္စ နွစ္ခုကို ဂရုတစိုက္ ထုတ္ယူသည္။ စကၠဴစမ်ားက ျဖန္ ့လိုက္ေခါက္လိုက္ လုပ္ပါမ်ားသျဖင့္ ေခါက္ရိုးေနရာမွ ျပတ္ေတာက္ကာ တိပ္စမ်ားနွင့္ပင္ အႀကိမ္ႀကိ္မ္ ျပန္ကပ္ထားခဲ့ရပံုေပၚေနသည္။ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာပင္ ၾကည့္စရာမလိုပါ။ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရးသည့္ မာ့ခ္အေၾကာင္း အေကာင္းဆံုးမွတ္ခ်က္ေတြကို စုစည္းေပးထားသည့္ မွတ္တမ္းစာရြက္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မသိပါသည္။


“ ဒီအတြက္ဆရာမကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊ ဆရာမျမင္တဲ့အတိုင္း သူက ဒီဟာေလးကို သိပ္တန္ဖိုးထားတာ” မာ့ခ္ ၏ မိခင္ကဆိုရွာပါသည္။


မာ့ခ္၏ အတန္းေဖာ္ေတြ ကၽြန္မအနီးသို ့ ခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည္ ။ ခ်ပ္က ရွက္ျပံဳးကေလးၿပံဳးကာ “ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ စာရြက္ကေလးကို သိမ္းထားပါတယ္ ၊ အိမ္က ကၽြန္ေတာ္စားပြဲ အေပၚဆံုးအံဆြဲထဲမွာ အၿမဲရိွတယ္။”


“ခ်ာလီကလည္းသူ ့စာရြက္ကေလးကို ကၽြန္မတို ့ လက္ထပ္ပြဲ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ ထည့္ထားခိုင္းတာ” ခ်ာလီ၏ ဇနီးက ၀င္ေျပာသည္။


“ ကၽြန္မမွာလဲ ရိွတယ္ ၊ဒိုင္.ယာရီထဲ ညွပ္သိမ္းထားတယ္” ဟု မာရီလင္က ဆိုသည္။


ေနာက္ထပ္ အတန္းေဖာ္တစ္ဦး ျဖစ္သူ ဗစ္ကီက လက္ေပြ ့အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏႈိက္ဖြင့္ၿပီး သူ ့စာရြက္ ေၾကေၾကမြမြေလးကို ထုတ္ျပသည္။ “ ကၽြန္မကေတာ့ ဒါေလးကို အၿမဲ ကိုယ္နဲ ့မကြာ ေဆာင္ထားတယ္ ၊ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးလဲ သူတို ့စာရြက္ေတြ ရိုရိုေသေသ သိမ္းထားၾကမွာပါ” ဟု သူကဆိုသည္။


သည္ဟာေတြ ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ လံုး၀ ထိန္းထားနိုင္စြမ္းမရိွေတာ့ပါ။ အဲသည္ေနရာမွာပင္ ထိုင္ကာ ကၽြန္မ ငိုခ်လိုက္မိပါသည္။ မာ့ခ္အတြက္ေရာ မာ့ခ္ကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေတြ ့နိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့သည့္ သူ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ပါ ကၽြန္မ ငိုလိုက္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။


၀န္ခံခ်က္။ ။Helen P. Mrosla ၏ All The Good Things ကို ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ…။ စာအုပ္ၾကည့္လိုက္.. ေမာ္နီတာ ၾကည့္လိုက္… ကီးဘုတ္ၾကည့္လိုက္နဲ ့ ရိုက္ရတဲ့ ေလးမကို သနားရင္ တစ္ပုဒ္လံုး အျပည့္အစံုမကူးဘဲ လို ခ်င္တဲ့ စာသားေတြပဲ ေရြးကူးေပးထားတာကို ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါ …။


ေလးမတို ့ ငယ္ငယ္က ေအာ္တိုစာအုပ္ေလးေတြမွာ အမွတ္တရေရးခိုင္းတဲ့ အေတြ ့အႀကံဳေလးေတြ ရိွခဲ့ပါတယ္…။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ “ေရးေပးပါ” စာအုပ္ေလးေပၚလာၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္….။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေလးနက္တဲ့ ခံယူခ်က္မ်ိဳးမရိွခဲ့ဘဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေပၚပင္ သေဘာမ်ိဳးပဲ ေရးခဲ့… ေရးခိုင္းခဲ့မိပါတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ အထက္တန္းတုန္းက ေအာ္တိုစာအုပ္... ေလးမမွာ မရိွေတာ့ပါဘူး…။ တကၠသိုလ္တုန္းက စာအုပ္ေလးေတြေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်န္ေနေသးလို ့scan ဖတ္ၿပီး  A Story in MTU  မွာ တင္ထားပါတယ္.. ( ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပံုေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္.. ဟီး..ဟီး.. အခ်ိန္မ်ားမ်ားရတဲ့တစ္ေန ့မွ ဘေလာ့ဂ္က ပံုေတြကို ျပန္တင္ရဦးမယ္) ။


အခုလည္း ေလးမ အြန္လိုင္းမွာ ေရးတယ္… ဖတ္တယ္… လည္တယ္… ေရးတယ္….။ ကြန္မန္ ့ေတြ ရတယ္… ကြန္မန္ ့ေတြ ေရးတယ္….။ အရင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾက… ခံယူထားၾကသလိုပဲ …. “ကြန္မန္ ့ေတြဟာ ေရးသူအတြက္ အားေဆး… စာမူခ… ” အဲလို ခံယူခဲ့ပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္ကို ကာလအၾကာႀကီး ဘယ္မွာမွ သံုးလို ့မရေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရခဲ့ဖူးတဲ့ ကြန္မန္ ့ေတြဟာ အရင္က ထင္ခဲ့… ခံယူခဲ့တာထက္ အမ်ားႀကီး ေပးဆပ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္….။ မာ့ခ္တို ့ေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မဟုတ္ေပမယ့္ ေလးမ အတြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အျပဳသေဘာ … ေ၀ဖန္စေနာက္… ေကာင္းခ်ီးေပးသြားတာေလးေတြ ျပန္ဖတ္ရတာ အင္မတန္ ၾကည္ႏူးမိတယ္….။ ေသခ်ာ ဖိုင္နဲ ့ သိမ္းထားမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္…။


ဒီိလိုေရးလို ့ ေလးမ ကြန္မန္ ့ေတြ ေရးခိုင္းေနတာလားလို ့ ေမးရင္ ဟုုတ္ပါတယ္ … လို ့ပဲ ေျဖရပါမယ္…။ ေလးမ ကြန္မန္ ့ေတြကို ခ်စ္ပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းမွာ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးဆိုတာ ရိွပါတယ္…။ ၀တ္ေက် တန္းေက် ( ကိုပီေက ေရးသလို ... အထာနဲ့ ေပါ့ ) ကြန္မန္ ့ေတြကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူကို စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေစပါတယ္…. ။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ အဲလို ကြန္မန္ ့မ်ိဳး ေလးမ မရေသးဘူး… မေရးေသးဘူး …. ထင္ပါတယ္ ( ရိွေတာ့ ရိွမယ္… နည္းနည္းေလးပါပဲ) …။


မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရင္ဘတ္နဲ ့ ေရးထားတဲ့ ပို ့စ္တစ္ပုဒ္အတြက္ … ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ ့ ကိုက္ညီၿပီး ... နွစ္သက္လို ့ …. ကြန္မန္ ့ ေရးဖို ့လည္း လြယ္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ …. အပန္းလည္းမႀကီးဘူးဆုိရင္ …… ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲက စကားေတြ ခ်ေရးေပးခဲ့တာ  ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္အတြက္ေတာ့ နွလံုးသား အာဟာရတစ္ခုပါပဲ ….။ ။


 

18 comments:

Anonymous said...

ဆရာေဖျမင့္ေရးတာထက္ ေအာက္က တီၾကြက္ေရးထားတာကို ပိုသေဘာက်တယ္ က်ေနာ္လည္း စိတ္ညစ္တဲ့ အခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ေကာ့မန္ ့အေဟာငး္ေတြျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္ တကယ့္အမွတ္တရပါပဲ အင္တာနက္ၾကီးဆိုတာရွိေနေသးသ၍ ေတာ့ ခင္မင္မႈ အမွတ္တရေတြ ရွိေနမွာပါပဲ။ ခင္ဖုိ ့ေကာင္းတဲ့ အစ္မၾကီးဆီမွာေတာ့ ရင္ဘတ္နဲ ့ မခံစားပဲ ဘာမွမေျပာခဲ့မေရးခဲ့တာ သိတယ္ဟုတ္ :P ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲက စကားေတြ ခ်ေရးေပးခဲ့တာ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္အတြက္ေတာ့ နွလံုးသား အာဟာရတစ္ခုပါပဲ …ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့က အျပန္အလွန္ ႏွလံုးသားစြပ္ျပဳတ္ေတြ ေသာက္ေနၾကသူေတြေပါ့ဗ်ာ :)

Anonymous said...

စြပ္ျပဳတ္ပူပူေလးလာေသာက္သြားပါတယ္...ခုတေလာ စိတ္ေတြေလျပီးေထြျပားေနတံုးမို့
တကယ့္အာဟာရအျပည့္ စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္အတြက္ေက်းဇူးပါ မေလးမ..
အဲ.."မေလးမ" နံမည္ကို ခ်ေရးေတာ့မွပဲသတိထားမိေတာ့တယ္။
ေရွ့ကဆိုဆို၊ ေနာက္ကေန ဘက္ဆုတ္ျပီးပဲေခၚေခၚ တူတူပဲေနာ္...:))
"ဘူးသီးမသီးဘူး" လိုမ်ိဳးေလ..:P

Anonymous said...

အား...ဘာပံုရီးလဲ..."လြတ္လပ္ျခင္း"မွာ ေကာမန့္ေရးတံုးကလည္း သာမီးပံုက ဒီလိုခရမ္းေကာင္အေကာင္ပံုႀကီးထြက္လာတယ္၊ ခုေရာပဲ..မတရား၀ူး..သူ့က်ေတာ့ မ်က္မွန္နဲ့ ရွိဳးစမိုးအျပည့္ပဲ..တူညားေတြပံုက် မလွေအာင္လုပ္ထားဒယ္...:(((((

Anonymous said...

ဟားဟားး ဟုူတ္ပါ့ မsin dan lar ပံုၾကီးက ကာယဗလ ေမာင္ၾကီးလိုပဲ ဟိဟိ :P :D

Anonymous said...

အဆိပ္မပါမွန္းသိတဲ့အတြက္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေသာက္သံုးမိပါတယ္၊ စာလံုးအနက္နဲ႔ေရးထားတဲ့ စကားလံုးေတြကိုအၾကိဳက္ဆံုးပါပဲ၊ စိတ္အစာတစ္ခုကို စားသံုးခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ၊ အဆင္ေျပပါေစ အစ္မေလးမ :)

Anonymous said...

ေယာင္းမေရ ....
ေယာင္းမက ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္တတ္တယ္ ။ သိပ္တတ္ႏိုင္လြန္းတယ္ ။
အေျခအေန ၊ အခ်ိန္အခါ ၊ အေၾကာင္းအရာ အစပ္အဟပ္ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ကြက္တိပဲ ။ လိုအပ္တဲ့ ကာတြန္း ၊ ပံုျပင္ ၊ ရာဇဝင္အခ်က္အလက္ေတြကိုလည္း အေၾကာင္းအရာနဲ႕ အံက်ေအာင္ ဆြဲယူအသံုးျပဳၿပီး ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ ကို ေရာက္ေအာင္ ဆက္စပ္သြားပံုေတြ ..... ေယာင္းမေရ ။
ခုေတာ့ ေရးခဲ့ပါၿပီ ။
စြပ္ျပဳတ္ေကာင္းေကာင္းေလးအတြက္ အထူးေက်းဇူးပါ ေယာင္းမရယ္ ။
ဒီစြပ္ျပဳတ္က အဆိပ္မပါေပမဲ့ ငရုတ္ေကာင္းေတာ့ ပါပံုရတယ္ ... ။ ထိသြားတာပဲ ။ အာပူ လွ်ာပူ လိုပဲ ။
:D

Anonymous said...

နာ့ကို ကာယဗလေမာင္လို့ေျပာသြားတာ..ေတြ့ရာသခၤ်ိဳင္းဒါးမဆိုင္းပဲေဟ့
ၾကြက္စုတ္ၾကြက္နာ ..ဒိုင္းဒိုင္း...(ဦးစိတ္တိုနဲ့ေမ်ာက္ညိဳကာတြန္းမွ မွီျငမ္္းပါသည္):P

Anonymous said...

ဆရာေဖျမင့္ေရးထားတာေလးေရာ မမေရးထားတာေလးပါအရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္....
ေဝေလးလဲ ဒီလုိပဲ စိတ္ညစ္လာရင္ အရင္ပုိ႕စ္အေဟာင္းေတြက ကြန္မန္႕ေတြျပန္ဖတ္မိတယ္ အလြတ္ေတာင္ရေနျပီ.....

...... ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲက စကားေတြ ခ်ေရးေပးခဲ့တာ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္အတြက္ေတာ့ နွလံုးသား အာဟာရတစ္ခုပါပဲ …

မမကုိ အာဟာရ တုိက္ေကၽြးသြားတယ္ေနာ္ ေသာက္လို႕ေကာင္းတယ္ဟုတ္ :P :P

မမရဲ႕ စြပ္ျပဳတ္ကုိလည္း စိ္တ္ခ်လက္ခ်ကုိေသာက္သြားတယ္. ေကာင္းမွေကာင္း :D

Anonymous said...

လူေတြကို ခင္မင္တတ္ၿပီး ေစတနာပါတဲ့ ပုိ႕စ္ေလးေတြကို ေရးတတ္တဲ့ ေလးမအတြက္ ႏွလံုးသားထဲက လာတဲ့ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ဆက္ၿပီး ရေနဦးမွာပါပဲ။

ေရးသူအတြက္ေရာ ဖတ္သူေတြအတြက္ပါ ေရးျဖစ္ ဖတ္ျဖစ္ႏုိင္ဖို႕ လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္၊ အင္တာနက္ လိုင္းေကာင္းမေကာင္း အေနအထား၊ ေနာက္ခံ စိတ္ခံစားမႈ အေျခအေန ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိေနတာေတြ တိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ အျပန္အလွန္ လိႈင္းေလးေတြက ပိုအသက္၀င္လာမွာပါ။ သို႕ေသာ္လည္း အေျခအေနဆိုတာ အၿမဲတမ္းေတာ့ ကိုယ့္ဘက္မွာ ရွိမေနႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းေျမာင္းလာလို႕ ဖန္တီးတဲ့ အခ်ိန္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ပဲ ေလးမ။

Anonymous said...

မေလးမေရ ေနမေကာင္း ျဖစ္ျပီးစလူက စြပ္ျပဳတ္ျပန္တုိက္ ေနရတယ္။ ဟဲ။ စာမူခ (ေကာ္မန္႕) ေတြကုိ ပုံရိပ္လည္း ႏွစ္သက္ ပါတယ္။ စြတ္ျပဳတ္ေတြ ဆက္တုိက္ႏုိင္ ပါေစ။

Anonymous said...

>သားႂကြက္ ... အာဟာရ ဒါန ျပဳသူမ်ားလို ့ ေခၚလို ့ရသေပါ့...။ သားႂကြက္ သူမ်ားကို လာစတာ ပစ္ခံရၿပီ မဟုတ္လား...။

>sin dan lar ... စင္ဒရဲလားရဲ့ ညီမေလးမ်ားလား...။ ဟုတ္ပ.. ညီမေလးပံုေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္..။ ဒါနဲ ့ ညီမေလးက ဒိုင္း..ဒိုင္း လုပ္ၿပီး ရလာတဲ့ ႂကြက္ကို ကင္စားလိုက္ေနာ္...။ ဟီး...။ ေထြေနတယ္ဆိုေတာ့ ( အရက္) ဘယ္နွစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္မိတာတုန္း...။

>ဘိုတင့္ ... အသံုးတည့္တယ္ထင္ရင္ ဗိုက္ဆာတိုင္း ဒီေနရာ လာခဲ့ေနာ္... စြပ္ျပဳတ္ေတြ ရိွတယ္..။

>ေယာင္းမ ... ဟား.. ဟား... ငရုတ္ေကာင္းလား ... ပါသေပါ့ကြယ္... ။
ရခိုင္မုန္ ့တီမွာ သံုးတဲ့ ရခိုင္္ငရုတ္သီး ေထာင္းေလးေတာင္ စြပ္ျပဳတ္ထဲ ဖြက္ထားလိုက္ေသးတယ္...။ ေယာင္းမက ေမႊေသာက္ေတာ့ ထိသြားတာေပါ့ ...။

>ေ၀ေလး... ေကာင္းမွေကာင္း... လား...။ ပါဆယ္ယူသြားေနာ္...။

>မပန္ ... အရီးေလးပန္... ေလးမလည္း တူတူပါပဲ.. မပန္... ။ အေျခအေနေတြက လိုက္ဖမ္းေနလို ့ ေျပးလႊားေနရတယ္...။ က်န္စစ္သားက ေစာလူးမင္းကို ရန္သူ ့ လက္က ကယ္ၿပီးမွ ျပန္ပစ္ခ်ခဲ့သလို ဘေလာ့ဂ္ကို မပစ္ခ်နိုင္ေသးလို ့
ဘေလာ့ဂ္ေပြ ့ရင္း အေျခအေနေတြ လက္က လြတ္ေအာင္ ေျပးေနတယ္...။ မပန္လည္း က်ဥ္းေျမာင္းလာတဲ့ အေျခအေနေတြ ၾကားထဲက ဘေလာ့ဂ္ကိုေပြ ့ရင္း လြတ္ေအာင္ ေျပးပါ..။

>မပံုရိပ္ ... ဟဲ... စာေတြ ျပန္ေရးျဖစ္ေနတာ ေတြ ့ရတယ္ ...။ ဆက္မိုက္ေနပါ...ရွင္..။

Anonymous said...

အစ္မေလးမေရ အဆိပ္မပါမွန္းသိလို႔ ရဲရဲႀကီးေမာ႔ေသာက္ခ်သြားတယ္ :)
မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းျမန္မာစာေမးခြန္းမွာ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုးစာအုပ္တစ္အုပ္ ဆိုပီး စာစီစာကံုးေခါင္းစဥ္တစ္ခု ပါတယ္ အဲတုန္းက အတြဲ၁ နဲ႔၂ ပဲထြက္ေသးတာ
အခုအစ္မေလးမထုတ္ႏုတ္ျပတဲ႔ ႏွလံုးသားအာဟာရ စာအုပ္ကို ေရးခဲ႔တယ္
၇၅ :)
အစ္မေလးမပို႔စ္ေေတြက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ဖတ္ရေတြးရတာ သေဘာက်တယ္။
ကြန္႔မန္႔ေရးတာကေတာ႔ အမေလာက္ စာမေခ်ာတာ ခြင့္လႊတ္ဗ်။
ဆယ္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြေရးေပးထားတဲ႔ စာအုပ္ေလး ခုထိ႐ွိေသးတယ္
ဒီထိယူခဲ႔တယ္ :)
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစခင္ဗ်ာ ... :) :)

Anonymous said...

ခ်စ္မေရ
ဒီပံုျပင္ေလးကိုဖတ္ဖူးပါတယ္
ခ်စ္မက တကူးတကျပန္တင္ေပးတယ္ဆိုေတာ႔ အစ္မေစတနာကို အျပည္႔အ၀ အသိအမွတ္ျပဳတဲ႔ အေနနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္သြားပါတယ္။
ေသခ်ာတာေပါ႔ ကြန္မန္႔ေတြကအားေဆးဆိုတာ ဘေလာ႔ဂါကိုယ္တိုင္က အသိဆံုးပဲဟာ။
ခ်စ္မအတြက္အားေဆးပါတယ္။ အာဘြာ းးးးးးးးးးးးး

Anonymous said...

မေလးမေရ..
ခ်စ္မ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ စြပ္ျပဳတ္ လာေသာက္သြားပါတယ္။
တကယ္ ေနမေကာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း ခ်က္ေကၽြးတဲ့ စြပ္ျပဳတ္ကိုလည္း သတိရသြားတယ္။ ေသာက္လို႔ အရမ္းေကာင္းတယ္။
မေလးမ ေရးသလိုပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ့္အေပၚထားတဲ့ ေစတနာ ဆိုတာ စိတ္ရဲ ႔ အာဟာရပါပဲ။

Anonymous said...

သိပ္အရသာရွိတဲ့ စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္ပါပဲဗ်ာ. မိတ္ေဆြေတြကို မွ်ေ၀ခ်က္ေကၽြးတဲ့ မေလးမ ကို အားလံုးကလည္း သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္မိၾကမွာပါ. ေနာက္ အစ္မေျပာသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးမွာလည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကို ဆိုေပမယ့္ သူတစ္ပါး ေတြ ကိုယ့္ကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တဲ့ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္၊ ကိုယ့္အေပၚ ထားတဲ့ အျမင္ စတာေတြကို စကားနဲ႔႔ပဲ ဖြင့္ ေျပာသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဖြင့္မေျပာသည္ျဖစ္ေစ အေလးအနက္ တန္ဖိုး ထားၿပီး သိမ္းဆည္း သိုဝွက္တတ္ၾကမွာ မလြဲပါေလာက္ပါဘူး. :)

Anonymous said...

ေလးမရဲ႕ စြတ္ျပဳတ္ကုိ အားပါးတရၾကီး ေသာက္သြားပါတယ္။ ညီမေလးရဲ႕ Blog ကုိ ေရာက္တုိင္း comment မေပးပဲမေနႏုိင္ပါဘူး။ ေနာက္ျပီး comment ေတြကုိ အေလးထားျပီး ေသခ်ာ save လုပ္ထားတယ္ဆုိလုိ႔ အံ့ၾသမိတယ္။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရးသြားတဲ့ comment ေတြက တကယ္ကုိ အားျဖစ္ေစတယ္...

မပန္ကုိ ျပန္ေျဖထားတာလည္း သေဘာက်တယ္....။:D

Anonymous said...

အမေလးမေရ.. စြပ္ျပဳတ္တိုက္တဲ့ က်ေနာ့္အမကို က်ေနာ္လဲ အားေဆးျပန္တိုက္မွာေပါ့။ း)
အမေရးတဲ့စာေတြမွာ ေလးနက္တည္ၾကည္တဲ့ လူၾကီးဆန္မႈေတြပါတယ္။ ဒီလိုစာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ အက်ိဳးတစ္ခုခု ျဖစ္ေစလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္ (ဖတ္ေနတုန္း ေပးလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္အတြက္ အသိတရားတစ္ခုခု ျပန္ရေစတယ္)။ ေဖာ္ေရြတဲ့ ဆက္ဆံမႈရွိတယ္။ အခ်ိန္အခါနဲ႔အညီ ရာသီစာေတြပါတယ္။ ဗဟုသုတျဖစ္စရာေတြရွိတယ္။ မွတ္မိေနေသးတယ္ တခါက ဒီပို႔မွာ ေခါင္းစဥ္အတပ္မွားထားတာကို မွားေနတယ္လို႔ မေျပာပဲ အမွားမွန္းသိေအာင္ေတာ့ ထိမ္းေျပာေပးခဲ့တာေပါ့။ အမသတိေပးမွ မွားေနမွန္း သိလုိ႔ ျပင္ခဲ့ရတယ္။ အမွတ္တရရွိေနေပမယ့္ ၾကားရက္မွာ မအားလို႔ ခုမွ ေျပာျဖစ္တာပါ။ (မာ့ခ္ လို မျဖစ္ရေအာင္ ခုတခါတည္း သတိတရေျပာလိုက္တာ :P ) ။ ျပသနာတစ္ခုခုေၾကာင့္ စာေရးတာ ရပ္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိပါတယ္။ အျမဲေရးေနဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါေၾကာင္း အမေရ။

Anonymous said...

>ညိမ္းညိဳ ... ေတာ္လိုက္တာ အစ္မက တကၠသိုလ္ေရာက္မွ အဲလို စာအုပ္မ်ိဳးဖတ္ဖူးတာ...။ ျမန္မာစာလည္း ဂုဏ္ထူးမထြက္ဖူးဘူး...။ အားငယ္ပါ့...။

>ေခးေရာ့စ္... ၀ိုး.. အားရိွသြားၿပီ... လက္ေဆာင္ျပန္ေပးမယ္ ... အာဘြား...။

>ရႊန္းမီ ... စြပ္ျပဳတ္ခ်က္ေကၽြးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရိွတာ မီ ကံေကာင္းတာပဲ...။

>ေမွာ္ဆရာ ... ေရးသြားတာ အားရိွ စရာပဲ... ေရာ့.. ပါဆယ္ယူသြားဦးေနာ္...။

>မနုစံ ... အစ္မရဲ့ ကြန္မန္ ့ေတြက အျမဲပဲ အေလးအနက္ရိွေနတာ ေလးမ သတိထားမိပါတယ္...။ မပန္ကို ျပန္ေျဖထားသလိုပဲ ေနာ္... မနုစံေရာ ေလးမေရာ.. ဆက္ေပြ ့ထားၾကစို ့...။
>က်န္စစ္... ဘာ.. မာ့ခ္လိုလဲ.. ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ ့...ဖြက္...။ အားေဆးက ေမာ္စကိုကမို ့ထင္တယ္... အစြမ္းထက္ပါ့... ေက်းဇူး...။ က်န္စစ္တို ့လည္း ကာလၾကာၾကာ စာေရးေနဖို ့ အစ္မ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...။