ျပတင္းေပါက္

ဒီေနရာမွာ အစက ျပတင္းေပါက္မရိွခဲ့ပါ …။

ဒီဇိုင္းဆြဲသည့္ ဗိသုကာက ျပတင္းေပါက္ ထည့္ဆြဲဖို့ေမ့ခဲ့တာလား… တမင္ ခ်န္ထားခဲ့တာလား… မေသခ်ာပါ…။

သူ့အတြက္ေတာ့ ဒီနံရံပိတ္ၾကီးကို ျမင္ေနရတာ ပိတ္ေလွာင္ မြန္းက်ပ္လြန္းလွသည္…။ နံရံပိတ္ၾကီးေၾကာင့္ သီးျခားကမာၻတစ္ခုကို ေရာက္ေနသလို ခံစားရသည္….။ ခ်စ္ေသာ ကမၻာေလာကၾကီးရဲ့ ရင္ေသြးေတြနဲ့ စည္းျခားေနသလို ခံစားရသည္….။ နံရံပိတ္ၾကီးေၾကာင့္ … သူ..ပို အထီးက်န္သြားသည္…။

သူေတာင့္တလြန္း၍ ထင္သည္…။ နံရံေပၚမွာ ျပတင္းေပါက္ တစ္ေပါက္ ... ေရာက္လာသည္…။ ထိုျပတင္းေပါက္သည္ ... ဖြင့္ မရေသာ ျပတင္းေပါက္ ျဖစ္ပံုရသည္…။ သူမက ထိုျပတင္းေပါက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မဖြင့္ပါ…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထီးက်န္ေနတဲ့ သူ့အတြက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ရိွေနျခင္းက အဓိပါယ္ရိွေစသည္…။ ျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္နိုင္သည္ေလ…။ ျပတင္းေပါက္က တဆင့္ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက သူေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ … လိပ္ျပာေလးေတြ..ပန္းေလးေတြ… စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ မဟုတ္ဘဲ ... ထမင္းဆာေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား … ငိုေၾကြးေနေသာ ဇနီးသည္မ်ား … ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား … မညီမညာ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြေပၚမွာ ေျပးလႊားေနၾကေသာ ေခြးေလေခြးလႊင့္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္…။ သို့ေသာ္ သူအရင္ကေလာက္ အထီးမက်န္ေတာ့ပါ … ျမင္ကြင္းေတြက တေန့တစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွသည္…။ အေရာင္ေျပာင္းေနတဲ့ လူေတြရဲ့ မ်က္နွာေတြကို စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားသည္…။ ျပတင္းေပါက္က တဆင့္ ျမင္ကြင္းေတြကိုၾကည့္ေနရင္း သူ ေနာက္တဆင့္ တပ္ခ်င္လာျပန္သည္…။ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လို့ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ …။ ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ…။ ဖြင့္လိုက္ရင္ အသံေတြၾကားရမွာ…။ ျမင္ကြင္းေတြက ပိုျပီး အသက္၀င္ လာမွာပဲလို့ အခါခါေတြးမိျပန္သည္…။

သူ့လိုလားခ်က္ေတြကို သိေနသည့့္အလား… သူမက ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လို့ရေအာင္ လုပ္လိုက္သည္…။ သူ့အတြက္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ဖြင့္ေပးလိုက္သည္….။ သူ … ၀မ္းသာ အားရ… ပစ္စလတ္ခတ္ အားပါးတရ… အသက္ရွဴသြင္းလိုက္တယ္… ေလအစစ္ကို သူရွဴၾကည့္ခ်င္တာၾကာျပီေလ….။ ဖူး……ဘာနံ့ၾကီးလဲ….ပုပ္အဲ့အဲ့ ေျမာင္းပုပ္န့ံက သူ ့အသက္ရွဴ လမ္းေၾကာင္းထဲ တိုး၀င္လာသည္ …. ။ လမ္းေဘး အကင္ဆိုင္ေလးရဲ့ ေညာ္နံ့ကလည္း ေျမာင္းပုပ္နံ့ကို အံတုရင္း နွာေခါင္းထဲ တိုး ၀င္လာျပန္သည္…။ သူ… ၀မ္းနည္းသြားသည္…။ ေလေျပေလးက သူေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေမႊးရနံ့ေတြ ကို သယ္မလာခဲ့…။ ပုပ္သိုးတဲ့ အနံ့ေတြနဲ့ ရုပ္ဆိုးတဲ့ အသံေတြကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္…။ အလို … ေလေျပ တစ္ခ်က္အေ၀ွ့မွာ သူ့မ်က္လံုးေတြ က်ိန္းစပ္သြားျပန္သည္္… ေလျငိမ္သြားေတာ့ သူ့ကိုယ္ေပၚမွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ကပ္က်န္ေနခဲ့သည္…။

သူ…ေတြးခဲ့မိတယ္….

ျပတင္းေပါက္သာရိွခဲ့ရင္…

အျမင္က်ယ္လာမယ္… ငွက္ကေလးေတြရဲ့ ေတးဆိုသံကို ၾကားခြင့္ရမယ္….

ေလေျပေလညွင္း..ပန္းရနံ့ေလးေတြက သူ့နွာဖ်ားကို ထိခတ္က်ီစယ္ၾကလိမ့္မယ္….

ေလာကၾကီးရဲ့ ရင္ေသြးေလးေတြကို နႈတ္ဆက္က်ီစယ္ရင္း ေနလံုးၾကီး ထြက္လာတာ..၀င္သြားတာကို အရသာခံနိုင္လိမ့္မယ္… မိုးစက္ကေလးေဆာ့ကစားျပီး သက္တန့္ေလးေတြ ကၾကိဳးဆင္ၾကတာကိုလည္း ေတြ့ရလိမ့္မယ္….လို့….။

သူ မေတြးခဲ့မိဘူး…

ျပတင္းေပါက္သာရိွခဲ့ရင္…

ဖုန္၀င္လာမယ္…. အနံ့ဆိုးေတြ .. ေညာ္နံ့ေတြ ၀င္လာမယ္… အက်ည္းတန္ျမင္ကြင္းေတြ … ကြဲအက္ ဆူပြက္ေနတဲ့ အသံေတြလည္း ၀င္လာနိုင္တယ္…ဆိုတာကို….။

ဒါေပမယ့္ ျပတင္းေပါက္ကို အုတ္သားေတြနဲ့ ျပန္ပိတ္ျပီး နံရံပိတ္ၾကီးတစ္ခု ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး…။

ဖုန္တက္ရင္ ဖုန္သုတ္မယ္… အက်ည္းတန္ျမင္ကြင္းေတြကို စာနာေပးနိုင္ေအာင္… က်င့္သားရေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္….။ မၾကားခ်င္တဲ့ အသံေတြအတြက္ နားပိတ္ထားမယ္…။ အနံ့ဆိုးေတြ ၀င္လာတဲ့ခဏ အသက္ေအာင့္ထားလိုက္မယ္….။

တကယ္ပါ… ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ရိွေနတာကိုပဲ လိုခ်င္ပါတယ္…။ ။

အရုပ္စင္ေပၚက အရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္အတြက္ ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ ရိွေနျခင္းဟာ အထီးက်န္မႈရဲ့ လြတ္ေျမာက္ရာပါပဲ…။ ။